GeekAlerts

جایی برای گیک‌ها

·

بحث داغ شبکه‌های اجتماعی: «پیرینسس تریتمنت» یا «بِر مینیمم»؟

بحث داغ شبکه‌های اجتماعی: «پیرینسس تریتمنت» یا «بِر مینیمم»؟

این روزها اگه سری به شبکه‌های اجتماعی، مخصوصا تیک‌تاک زده باشی، احتمالا با بحث جدیدی روبرو شدی که حسابی داغه: دعوا سر اینکه چه رفتاری در یک رابطه عاشقانه «حداقل انتظار» به حساب میاد و چه رفتاری «پیرینسس تریتمنت» یا همون رفتار شاهزاده‌وار محسوب میشه. این بحث فقط یه ترند ساده نیست، بلکه به یک گفتگوی گسترده در مورد انتظارات در رابطه، نقش‌های جنسیتی و استانداردهایی که زن‌ها و مردها برای خودشون تعیین میکنن، تبدیل شده.

داستان از کجا شروع شد؟ از چند تا سوال ساده که شاید خیلی‌ها از خودشون پرسیده باشن. مثلا اینکه پارتنرت در ماشین رو برات باز کنه، با گل غافلگیرت کنه، روز تولدت رو یادش بمونه، بند کفشت رو ببنده، یا هزینه کاشت ناخنت رو حساب کنه. به نظر شما اینها رفتارهای عادی و مورد انتظار هستن یا نمونه‌هایی از «پیرینسس تریتمنت»؟ برای بعضی‌ها، این کارها حرکات عاشقانه‌ای هستن که ارزش تقدیر دارن، اما برای بعضی دیگه، اینها صرفا حداقل کاری هستن که یک نفر باید در رابطه انجام بده. همین اختلاف نظر ساده، جرقه‌ای شد برای یک بحث بزرگ که میلیون‌ها نفر رو درگیر خودش کرده.

این مقاله قراره بدون اینکه طرف هیچ گروهی رو بگیره، تمام ابعاد این بحث رو بر اساس اطلاعاتی که از منابع مختلف جمع‌آوری شده، پوشش بده. از تعریف دقیق هر کدوم از این اصطلاحات گرفته تا ریشه‌های این بحث و نظرات کارشناس‌ها.

پرینسس تریتمنت (Princess Treatment) دقیقا یعنی چی؟

اصطلاح «پیرینسس تریتمنت» مدتیه که در فضای اینترنت دست به دست میشه. یک تعریف مشخص و ثابت نداره، اما به طور کلی به روشی اشاره میکنه که بعضی از زن‌ها دوست دارن شریک عاطفی‌شون باهاشون رفتار کنه. البته جزئیات این رفتار از فردی به فرد دیگه کاملا متفاوته و همین موضوع باعث شده ویدیوهای زیادی در شبکه‌های اجتماعی ساخته بشه که هر کدوم برداشت خودشون رو نشون میدن.

جرقه‌ای که بحث را شعله‌ور کرد: ویدیوی کورتنی پالمر

با اینکه این مفهوم چند سالی بود که هر از گاهی مطرح میشد، اما هفته‌های اخیر با ویدیویی از یک خانم ۳۷ ساله به اسم «کورتنی پالمر» (Courtney Palmer) دوباره سر زبون‌ها افتاد. کورتنی که در بیوگرافی تیک‌تاک خودش رو «یک پیرینسس خانه‌دار» معرفی میکنه، در یک ویدیوی تقریبا شش دقیقه‌ای که بیش از سه میلیون بار (و در گزارش دیگری ۵.۸ میلیون بار) دیده شد، توضیح داد که «پیرینسس تریتمنت» در رابطه اون چه شکلیه.

بیاید در مورد پیرینسس تریتمنت حرف بزنیم، مثلا وقتی توی رستوران هستید و چطوری با کارکنان و میزبان تعامل میکنید. اگه من با شوهرم توی رستوران باشم، من با میزبان حرف نمیزنم، هیچ دری رو باز نمیکنم و غذای خودم رو هم سفارش نمیدم.

کورتنی پالمر در ادامه توضیح میده که این کارها به شوهرش اجازه میده که «نقش رهبری داشته باشه و مردونگی خودش رو نشون بده». اون میگه: «من میخوام اون برای من سفارش بده. دوست دارم وقتی برام سفارش میده. اینطور نیست که من توانایی سفارش دادن برای خودم رو نداشته باشم. فقط یه چیز سرگرم‌کننده است. یه جور پیرینسس تریتمنت باحاله. باعث میشه احساس خاص بودن کنم. باعث میشه حس کنم خیلی زیاد ازم مراقبت میشه». اون اضافه میکنه: «لازم نیست زیادی حرف بزنی یا خودت رو خسته کنی. میتونی زنونه، لطیف و ساکت باشی».

کورتنی ویدیوش رو با این جمله تموم میکنه: «این کارها به این دلیل نیست که تو نمیتونی. به این دلیل نیست که تو قادر نیستی. به این دلیل نیست که تو از کسی بهتری. این فقط بخش سرگرم‌کننده پیرینسس بودن، همسر زنونه بودن و اجازه دادن به شوهرت برای مراقبت از توئه».

واکنش‌ها به برداشت کورتنی

همونطور که انتظار میرفت، این ویدیو اینترنت رو منفجر کرد. کامنت‌های ویدیوی اون پر از انتقاد شد. بعضی‌ها نظراتش رو واپس‌گرایانه و قدیمی دونستن و بعضی دیگه این حجم از به قول خودشون پوچی رو مسخره کردن. یکی از کاربرها با کنایه به سریال معروف «سرگذشت ندیمه» (The Handmaid’s Tale) نوشته بود: «غذای بیرون‌بر رو برای آفرِد هم میبری خونه؟».

از طرفی، ده‌ها ویدیوی تقلیدی (Parody) و واکنشی ساخته شد که خیلی‌هاشون تفکر کورتنی رو نقد میکردن و خط باریک بین «پیرینسس تریتمنت» و «زن‌ستیزی» (Misogyny) رو زیر سوال میبردن. یک کامنت که بیشتر از ۱۱۵ هزار لایک خورده بود، میگفت: «از پیرینسس‌ها مراقبت میشه، بهشون توجه میشه و بهشون خدمت میشه، اما پرنسس‌ها ارتباط چشمی هم برقرار میکنن، مهربونن و خوش‌برخوردن». یک کامنت‌گذار دیگه پرسیده بود: «چرا اینکه یکی برات غذا سفارش بده باید پرنسس تریتمنت حساب بشه؟ من به عنوان یک پرنسس، چیزی رو میخوام که خودم میخوام و وقتی میخوام که خودم میخوام، نه چیزی که یکی دیگه میخواد من داشته باشم».

البته عده‌ای هم از کورتنی دفاع کردن و گفتن اگه دو نفر در یک رابطه با چنین دینامیکی راحت هستن، هیچ مشکلی وجود نداره.

پیرینسس تریتمنت از نگاهی دیگر: فراتر از انفعال

اما همه «پیرینسس تریتمنت» رو به این شکل افراطی نمیبینن. برای خیلی‌ها، این اصطلاح صرفا راهی برای توصیف ژست‌های عاشقانه است. چیزهایی مثل غافلگیری‌های متفکرانه، حس حمایتگری از طرف شریک عاطفی و ثبات در ابراز عشق. در واقع، اصل مطلب برای این گروه حس مورد پرستش قرار گرفتن و در اولویت بودن است.

در بهترین حالتش، «پیرینسس تریتمنت» میتونه این باشه که شریک عاطفی شما با فکر و برنامه قبلی قرارهای ملاقات رو ترتیب بده، در رو براتون باز کنه، یا چون یادش بوده که روز بدی داشتید، دسر مورد علاقه‌تون رو براتون بخره. این مدل رفتارها در واقع «عشقی هستن که با نیت و قصد قبلی آراسته شدن».

اما در بدترین حالتش، این مفهوم از یک همکاری دوطرفه به یک نمایش تبدیل میشه. نمایشی که از زن‌ها انتظار درماندگی و انفعال داره و از مردها انتظار سلطه‌گری. در این حالت، دیگه بحث سر این نیست که با شما مثل یک عضو خانواده سلطنتی رفتار بشه، بلکه بیشتر شبیه به واگذار کردن استقلال و اختیار فردیه.

یک درمانگر به اسم «آشیما سریواستاوا» (Ashima Srivastava) هشدار میده و میگه: «بین اینکه با آرامش نیازهای خودتون رو بیان کنید و اینکه طوری رفتار کنید که انگار ناتوان هستید تا فقط شریک عاطفی‌تون رو خوشحال نگه دارید، تفاوت بزرگی وجود داره». همچنین «آماندا وایت» (Amanda White)، یک درمانگر دارای مجوز که به طور تخصصی با زن‌ها کار میکنه، در گزارشی که نیویورک تایمز منتشر کرده، روی این نکته تاکید میکنه که اگه «پیرینسس تریتمنت» به «سرکوب کردن نیازهای خود فرد» منجر بشه، میتونه به دینامیک‌های ناسالم در رابطه دامن بزنه.

«حداقل رفتار لازم» یا «بِر مینیمم» (Bare Minimum) واقعا چیه؟

حالا بریم سراغ اون طرف بحث. «حداقل رفتار لازم» یا همون «بِر مینیمم» چیه؟ بذارید واضح بگیم. بر اساس مقاله‌ای که وبسایت NDTV منتشر کرده، «بِر مینیمم» گل و تعریف و تمجید نیست؛ بلکه شعور و نجابت اولیه انسانیه.

یعنی چی؟ یعنی جواب دادن به پیام‌ها. صادق بودن. پرسیدن برای رضایت طرف مقابل (consent). یادآوری روز تولدتون. گفتن «دوستت دارم» بدون اینکه منظور و هدف دیگه‌ای پشتش باشه.

مشکل اینجاست که ما در دوره‌ای زندگی میکنیم که فرسودگی شغلی و عاطفی، خستگی از قرارهای عاشقانه ناموفق و جدایی عاطفی، فضایی رو به وجود آورده که سطح انتظارات به شدت پایین اومده. «گوستینگ» (Ghosting) یا همون غیب شدن یهویی در رابطه، خیلی رایج شده. گفتگوها خشک و بی‌روح هستن و تعهد به یک رابطه کمیاب شده. به خاطر همین، وقتی یک نفر همین کارهای حداقلی رو انجام میده، مثلا جواب پیامت رو میده، باهات صادقه، تولدت رو یادشه یا برای دیدنت برنامه می‌چینه، این رفتار خیلی بزرگ و مهم به نظر میاد.

اما نکته مهم اینجاست: هیچکدوم از این کارها ژست‌های بزرگ و خاصی نیستن. اینها پایه‌های یک رابطه سالم هستن.

تله‌ی قدردانی از حداقل‌ها

اگه شما برای حداقل‌ها جشن بگیرید و خوشحالی کنید، اونها هم فقط همون حداقل‌ها رو به شما میدن.

دکتر مادوبالا ورما، روانشناس

به گفته اون، یک پیام محبت‌آمیز از کسی که چند روز شما رو نادیده گرفته و به اصطلاح گوست کرده، اون شخص رو به یک فرد رمانتیک تبدیل نمیکنه، بلکه فقط نشون میده اون آدم ثبات نداره و شما از نظر عاطفی گرسنه نگه داشته شدید.

به گفته دکتر ورما، آدم‌ها میتونن «اونقدر از نظر عاطفی گرسنه بشن که حتی کوچکترین ژست‌ها براشون مثل یک هدیه گرانبها به نظر بیاد». و تراژدی دقیقا همینه: ما اینقدر به پذیرفتن خرده‌نان‌ها (breadcrumbs) عادت کردیم که یادمون رفته یک وعده غذای کامل چه شکلیه.

این موضوع رو میشه در صحنه‌ای از سریال «And Just Like That» دید. در این صحنه، «کری بردشاو» میگه که از «ایدن»، مردی که به خاطر مشکلات شخصی به تازگی از زندگی‌اش غیب شده بود، یک کارت پستال خالی دریافت کرده. «شارلوت» با مهربونی میگه «آخی…». اما «میراندا» که همیشه واقع‌بین‌تره، حرفش رو قطع میکنه و میگه: «یعنی ما الان داریم برای کارت پستال خالی ذوق میکنیم؟». این صحنه که برای خنده ساخته شده، خیلی عمیق‌تر از بیشتر خطوط داستانی سریاله، چون دقیقا به همین نقطه اشاره میکنه: اون «آخی» گفتن و اون نفس شادی که برای یک حرکت توخالی کشیده میشه، دقیقا جاییه که بحث فرهنگی «حداقل رفتار لازم در برابر پیرینسس تریتمنت» شروع میشه.

هرگز و هرگز برای حداقل‌ها سپاسگزار نباشید.

جس فیلیپس (Jess Phillips)، نماینده پارلمان بریتانیا

این جمله مثل آتیش در شبکه‌های اجتماعی پخش شد و به شعار هر زنی تبدیل شد که تا به حال به خاطر اینکه شریکش بهش خیانت نکرده، ازش تشکر کرده. چون در اعماق وجودمون، همه ما میدونیم: نجابت و شعور یک هدیه نیست و عشق نباید حس صدقه عاطفی رو داشته باشه.

دست از تشویق کردن کارهای بدیهی بردارید!

جمله‌هایی مثل اینها رو همه ما شنیدیم یا شاید حتی گفتیم:

  • «جواب پیامم رو داد!»
  • «بهم گفت خوشگل شدی!»
  • «بهم زنگ زد!»
  • «برام وقت گذاشت!»
  • «یادش بود برای تولدم گل بخره!»

همونطور که یک توییت وایرال شده به شوخی گفته بود: «این رمانتیک بودن نیست. این یک پیروزی نیست. این به معنای واقعی کلمه قانونه». وقتی ما حداقل‌ها رو ستایش میکنیم، استانداردها رو نه فقط برای دیگران، که برای خودمون هم پایین میاریم. به خودمون یاد میدیم که برای خرده‌ریزها هیجان‌زده بشیم و به حداقل تلاش، حداکثر پاداش رو بدیم.

فراتر از بحث: نقش‌های جنسیتی و تله «زندگی لطیف»

کورتنی پالمر رویکرد خودش رو یک «روش زندگی لطیف» توصیف میکنه. برای خیلی از زن‌ها، مخصوصا در دنیایی که از انجام دادن همه کارها به تنهایی خسته شدن، این ایده خیلی وسوسه‌انگیزه. مفاهیمی مثل «سافت لایف» (soft life)، زیبایی‌شناسی «ترَد وایف» (tradwife – همسر سنتی) و فانتزی‌های «پیرینسس‌کور» (princess-core) دقیقا به این دلیل رشد کردن که زن بودن در دنیای مدرن میتونه به شدت طاقت‌فرسا باشه.

اما این بازگشت به «زنانگی سنتی» روی یک فرض خطرناک استواره: اینکه تسلیم شدن مساوی با امنیت است. و اینکه مردانگی فقط وقتی معتبره که با کنترل همراه باشه.

بحثی که به عنوان یک گفتگوی ساده در مورد تلاش عاشقانه شروع شد، حالا به یک همه‌پرسی در مورد نقش‌های جنسیتی تبدیل شده. آیا مردها میتونن مردونگی داشته باشن و همزمان به مرزها احترام بذارن؟ آیا زن‌ها میتونن لطیف باشن بدون اینکه ساکت بشن؟ اینها سوالات واقعی هستن که در قلب بحث پیرینسس تریتمنت قرار دارن.

جواب این نیست که رمانتیک بودن رو رد کنیم. جواب اینه که دست از اشتباه گرفتن احترام و مهربانی اولیه با عشق و عاشقی برداریم. بین کسی که بهتون گل میده چون شما رو میپرسته و کسی که سالی یک بار این کار رو میکنه تا از یک دعوا جلوگیری کنه، تفاوت بزرگی وجود داره.

یک راهنمای عملی: سوالاتی برای فهمیدن استانداردهای شما و شریکتان

وبسایت «The Daily Jagran» لیستی از سوالات رو منتشر کرده که میتونه به شما و شریک عاطفی‌تون کمک کنه تا انتظارات و استانداردهای خودتون رو در رابطه بهتر بفهمید. این سوالات به شما کمک میکنن تا بفهمید در کجای طیف «حداقل رفتار لازم» تا «پیرینسس تریتمنت» قرار دارید:

  1. وقتی ناراحتم، حواست بهم هست یا منتظر میشی خودم مطرحش کنم؟
    این سوال مستقیما به این نکته میپردازه که آیا مراقبت شریک شما واکنشیه یا پیشگیرانه. آیا فقط وقتی شما به نقطه انفجار میرسید به فکرتون میفته یا به طور فعال حواسش به حال شما هست؟
  2. وقتی حرف میزنم فعالانه بهم گوش میدی یا بیشتر منتظری نوبت خودت بشه که حرف بزنی؟
    گوش دادن فعال یکی از پایه‌های اصلی احترامه (یعنی حداقل رفتار لازم)، اما وقتی این گوش دادن با درک عمیق و به خاطر سپردن جزئیات همراه میشه، به سمت یک رفتار متفکرانه (شبیه به پیرینسس تریتمنت) حرکت میکنه.
  3. هر چند وقت یک بار برای کارهایی که انجام میدم ازم قدردانی یا تشکر میکنی؟
    قدردانی مداوم نشونه اینه که شریک شما شما رو بدیهی فرض نمیکنه. این فراتر از یک تشکر ساده است و نشون‌دهنده ارزش قائل شدن برای تلاش‌های شماست.
  4. چیزهای کوچیکی که بهت میگم، مثل علایق، چیزهایی که دوست ندارم یا موفقیت‌های کوچیکم رو یادت میمونه؟
    این سوال مرز بین «بِر مینیمم» و «پیرینسس تریتمنت» رو به خوبی نشون میده. به خاطر سپردن تولد شاید حداقل انتظار باشه، اما به خاطر سپردن اسم کتابی که گفتید دوست دارید بخونید یا دسر مورد علاقه‌تون، نشونه توجه و تلاش اضافیه.
  5. وقتی بحث میکنیم، اولویتت حل کردن مسئله است یا اینکه ثابت کنی حق با توئه؟
    این سوال به بلوغ عاطفی و سلامت رابطه اشاره داره که یک اصل بنیادینه و جزو حداقل انتظارات برای یک رابطه سالم محسوب میشه.
  6. ازم میپرسی روزم چطور بود و واقعا به جوابش اهمیت میدی؟
    پرسیدن این سوال یک کار ساده است، اما گوش دادن واقعی به جواب و درگیر شدن با اون، نشونه سرمایه‌گذاری عاطفیه.
  7. چطوری بهم نشون میدی که من در برنامه‌ریزی‌هات یک اولویت هستم؟
    این سوال به این میپردازه که آیا شما فقط در وقت‌های خالی شریکتون جا میگیرید یا اینکه اون فعالانه برای بودن با شما وقت باز میکنه.
  8. تو برای قرارها برنامه‌ریزی میکنی یا منتظر میشی من شروع‌کننده باشم؟
    این هم یکی دیگه از اون نقاط حساسه. یک رابطه سالم نیاز به تلاش دوطرفه داره. اگه همیشه یک نفر مسئول برنامه‌ریزی باشه، نشون‌دهنده عدم تعادله.
  9. وقتی از هم دوریم، باز هم راهی پیدا میکنی که بهم حس خاص بودن بدی؟
    این میتونه از یک پیام ساده فراتر بره و شامل فرستادن یک عکس، یک آهنگ یا یادآوری یک خاطره مشترک باشه که نشون میده حتی در غیاب هم به فکر هم هستید.
  10. تلاشت برای نشون دادن عشق مداومه یا فقط وقتی یه مشکلی پیش میاد این کار رو میکنی؟
    عشق و محبت باید مثل یک جریان مداوم باشه، نه یک شیر آب که فقط در مواقع بحرانی باز میشه.
  11. هر چند وقت یک بار منو غافلگیر میکنی؟ نه با هدیه، بلکه با ژست‌های متفکرانه.
    این سوال دقیقا به قلب «پیرینسس تریتمنت» در معنای مثبتش میزنه: تلاش‌هایی که نشون‌دهنده فکر و نیت هستن، نه فقط خرج کردن پول.
  12. حاضری برای اینکه در یک روز بد لبخند روی لبم بیاری، خودت رو به زحمت بندازی؟
    این سوال میزان فداکاری و اهمیتی که شریک شما برای خوشحالی شما قائله رو میسنجه.
  13. تا حالا ازم پرسیدی زبان عشق من چیه و سعی میکنی با اون زبان باهام حرف بزنی؟
    این نشون‌دهنده یک سطح عمیق از تلاشه. یعنی شریک شما نه تنها میخواد به شما عشق بورزه، بلکه میخواد این کار رو به روشی انجام بده که برای شما معنادارترین باشه.
  14. باعث میشی حس امنیت عاطفی داشته باشم و حس کنم دیده میشم؟
    این یکی از حیاتی‌ترین پایه‌های یک رابطه است و قطعا در دسته «حداقل رفتار لازم» قرار میگیره.
  15. کارهای کوچیک روزانه برای نشون دادن علاقه‌ات انجام میدی یا منتظر مناسبت‌های بزرگ میمونی؟
    عشق در جزئیات روزمره ساخته میشه، نه فقط در جشن‌های سالانه.
  16. آخرین باری که کاری رو فقط برای اینکه من حس خاص بودن کنم انجام دادی کی بود؟
    این یک سوال مستقیم برای سنجش میزان تلاشیه که برای شما در رابطه گذاشته میشه.
  17. در موقعیت‌های اجتماعی منو به دیگران معرفی میکنی یا رابطه رو مخفی نگه میداری؟
    علنی کردن رابطه و افتخار به اون، یک رفتار حداقلی و نشونه تعهده.

در نهایت، این بحث مثل یک آینه عمل میکنه و به ما نشون میده که انتظارات ما در روابط چقدر تحت تاثیر فرهنگ، رسانه‌ها و تجربیات شخصی‌مون قرار گرفته. چه شما یک «کری» باشید، چه یک «شارلوت» یا (امیدوارانه) یک «میراندا»، یک حقیقت باقی میمونه: عاشق ایده خوب رفتار شدن نشید؛ کاری کنید که باهاتون خوب رفتار بشه.

نباید اصول اولیه رو رمانتیک جلوه بدید. نباید به خرده‌نان‌ها رضایت بدید. و قطعا نباید یک کارت پستال خالی رو با شعر اشتباه بگیرید.

شریک عاطفی مناسب شما رو در موقعیتی قرار نمیده که ارزشتون رو زیر سوال ببرید. مجبور نخواهید بود که ارزش‌هاتون رو به یک درماندگی نمایشی تبدیل کنید یا برای عشقی که ثبات داشته باشه، گدایی کنید. اونها برای شام برنامه‌ریزی میکنن، نه برای اینکه تشویق بشن، بلکه چون میخوان با شما وقت بگذرونن. اونها بند کفش شما رو فقط وقتی میبندن که مچ پاتون پیچ خورده باشه، نه به این خاطر که شما خودتون رو ناتوان جلوه دادید. شما مجبور نخواهید بود سکوت خودتون رو کارگردانی کنید تا به اونها فرصت حرف زدن بدید. چون به گفته او، «فرد مناسب همه این کارها و بیشتر از اون رو به طور طبیعی انجام میده».

دکتر مادوبالا ورما

عشق در مورد نجات داده شدن یا خدمت گرفتن نیست؛ در مورد اینه که برای همدیگه حضور داشته باشید. نه فقط با گل یا پیام، بلکه با تلاش، همدلی و برابری.

بحث «حداقل رفتار لازم در برابر پیرینسس تریتمنت» در واقع از زن‌ها میخواد که استانداردهای خودشون رو بالا ببرن. و بعد، منتظر کسی باشن که بدون تردید و ترس، اون استانداردها رو برآورده کنه. جواب نهایی به این سوال که کدوم رفتار «حداقلی» و کدوم «پیرینسسی» است، برای هر کسی متفاوته. اما مهم اینه که این گفتگو شروع شده و به همه ما فرصت میده تا یک بار دیگه به روابطمون و انتظاراتی که از اونها داریم، فکر کنیم.

منابع

دیدگاه‌ها

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *