سال تحصیلی ۲۶-۲۰۲۵ قراره برای حدود ۲ میلیون دانش‌آموز و ۲۰۰ هزار معلم تو کلاس‌های ایالت نیویورک یه شکل دیگه‌ای داشته باشه. طبق قانون، دیگه هیچ‌کدوم از اونها اجازه ندارن سر کلاس گوشی دستشون باشه.
در ماه می، فرماندار کتی هوکول قانونی به اسم «طرح مدارس بدون حواس‌پرتی» رو به عنوان بخشی از بودجه سال ۲۰۲۶ ایالت تصویب کرد. این قانون استفاده بدون مجوز از گوشی‌های هوشمند و بقیه دستگاه‌های متصل به اینترنت رو تو مدارس ممنوع میکنه. بر اساس این قانون، هر منطقه آموزشی باید تا اول اگوست، برنامه‌های مخصوص خودش رو برای دور نگه داشتن دانش‌آموزها از دستگاه‌هاشون از لحظه ورود به مدرسه تا زنگ آخر، به فرماندار تحویل بده. این سیاست که بهش «ممنوعیت از زنگ تا زنگ» میگن، روز به روز داره محبوب‌تر میشه و فقط لازمه که والدین راهی برای ارتباط با بچه‌هاشون داشته باشن. برای زیرساخت‌های این طرح هم بودجه‌ای ۱۳.۵ میلیون دلاری در نظر گرفته شده.
طبیعتا این تغییر برای دانش‌آموزها، معلم‌ها و حتی پدر و مادرهایی که با تاثیر روزافزون گوشی‌ها روی جوون‌ها درگیر بودن، یه دوره سازگاری سخت به همراه داره. طرفدارهای این طرح دارن هر کاری میکنن تا این قانون تو نیویورک، که بزرگترین طرح در نوع خودش تو کل کشوره، موفق بشه. این طرفدارها فقط یه عده آدم سن‌بالای مخالف تکنولوژی نیستن؛ بلکه بینشون جوون‌های آشنا با دنیای دیجیتال، فعال‌های سیاسی و حالا با یه طرح جدید، خود نوجوون‌ها هم حضور دارن.
شورای فناوری نوجوانان نیویورک
به جای اینکه قانون ممنوعیت گوشی از بالا به پایین دیکته بشه، جنبش مدارس بدون گوشی نیویورک داره از روش طرفدارهای سلامت دیجیتال استفاده میکنه و ذی‌نفع‌های اصلی، یعنی نوجوون‌ها و معلم‌ها، رو مستقیم به دفتر سیاست‌گذارها میاره. به تازگی اعلام شده که نیویورک قراره اولین شورای فناوری نوجوانان رو راه‌اندازی کنه. این یه برنامه حمایتیه که به نوجوون‌ها آموزش میده و اونها رو توانمند میکنه تا مطمئن بشن قانون ممنوعیت گوشی درست اجرا میشه. در مقابل، نوجوون‌ها این فرصت رو پیدا میکنن که حرف‌هاشون مستقیم به گوش خود فرماندار برسه.
لاریسا می، بنیان‌گذار سازمان سلامت دیجیتال «#HalfTheStory» و خالق این شورای جدید، توضیح میده: «من به حرف‌های بزرگترها در مورد سیاست جدید مدارس بدون حواس‌پرتی گوش میدادم و حس میکردم بیشتر بحث‌ها در مورد اینه که چطور این طرح رو اجرا کنیم، اما هیچ جوونی تو تیمشون نبود». لاریسا می با دیدن حمایت دوحزبی رهبرها از قوانین مربوط به شبکه‌های اجتماعی و شرکت‌های بزرگ فناوری، این ایده رو مطرح کرد که برنامه آموزشی سالانه سازمانش، یعنی «آکادمی مدنی دیجیتال»، رو به یه طرح در سطح ایالتی تبدیل کنه.
اون میگه: «اگه میخواید نیویورک تو این زمینه پیشرو باشه، باید نوجوون‌ها رو پای میز مذاکره بیاریم و یه فرهنگ جدید بسازیم و از ترس از صفحه نمایش به سمت سرگرمی‌های بدون صفحه نمایش بریم. هیچ‌جا برای این کار بهتر از شهر نیویورک نیست، اما فقط قانون کافی نیست. اجرا کردنش نیاز به توانمندسازی جوون‌ها و قرار دادن راه‌حل‌های اونها تو مرکز توجه داره».
شورای فناوری نوجوانان مثل یه مرکز ایده‌پردازی ضد سیلیکون‌ولی عمل میکنه. این شورا قراره طی سال آینده ۷۵۰ عضو (یک دانش‌آموز از هر منطقه آموزشی نیویورک) رو دور هم جمع کنه که به عنوان رابط بین اهداف ایالت و واقعیت زندگی دانش‌آموزها عمل کنن. اونها آموزش میبینن، یاد میگیرن چطور برای تقویت سیاست‌های مدارس بدون گوشی درخواست بودجه کنن و به برنامه «دانشگاه شبکه‌های اجتماعی» (#HalfTheStory’s Social Media U) دسترسی پیدا میکنن. این برنامه که هدفش تقویت تاب‌آوری عاطفی در فضای مجازیه، همین الان هم تو چند مدرسه نیویورک در حال اجراست. لاریسا می و همکارانش قراره فرصت‌های همکاری با شرکت‌های فناوری، برندها (او به چند شرکت بزرگ مثل ورایزون اشاره کرد) و بقیه دولت‌های ایالتی رو فراهم کنن و بازخورد واقعی دانش‌آموزها رو به گوش تصمیم‌گیرنده‌ها برسونن.
هیلاری کلینتون، وزیر امور خارجه سابق که از منتقدین سرسخت نفوذ بی‌حد و حصر شرکت‌های بزرگ فناوریه و به عنوان مربی و شریک این شورا فعالیت میکنه، میگه بهتره این شورا رو مثل یه گروه سفیر در نظر بگیریم. اون به «مشیبل» گفته: «جوون‌ها بومی‌های دنیای دیجیتال هستن. اونها خیلی بهتر از نسل من یا حتی نسل والدینشون میدونن که چه چیزهایی در خطره و تعاملشون با تکنولوژی چه جنبه‌های مثبت و منفی‌ای داره». حالا نوجوون‌هایی که تو خط مقدم این بحران اینترنتی قرار دارن، فرصت حرف زدن پیدا کردن، حتی اگه کمی دیر به نظر برسه. کلینتون میگه: «فکر میکنم این یه مسئله زمان‌بندی بود. ما باید به اندازه کافی تجربه کسب میکردیم تا بفهمیم با چی طرفیم و عواقب اعتیاد به صفحه نمایش برای جوون‌ها چیه».
کلینتون و فرماندار هوکول قبل از راه‌اندازی شورا، تو دفتر مرکزی بنیاد کلینتون در منهتن حضور داشتن. اونجا اولین جلسه هیئت مدیره موج جدید رهبرهای جنبش مدارس بدون گوشی برگزار شد. بیش از ۲۰ دانش‌آموز دبیرستانی از مناطق مختلف ایالت اونجا بودن. بعضی‌هاشون عضو آکادمی مدنی دیجیتال بودن و بعضی دیگه از سازمان‌های همکار مثل «Girls Inc» اومده بودن. اونها نظرات و تجربیات مدارسشون رو به اشتراک گذاشتن و ایده‌هایی مطرح کردن که چطور میشه نوجوون‌ها رو با این طرح همراه کرد؛ از برگزاری رویدادهای اجتماعی بدون گوشی گرفته تا زنده کردن نمادهای فرهنگی دهه ۲۰۰۰ مثل دوربین‌های دیجیتال، لابراتوارهای کامپیوتر و مراکز زندگی دانشجویی.
جلسه پر از انرژی مثبت و هیجان بود. هم کلینتون و هوکول از دنیای آنالوگ قدیم تعریف میکردن و هم نوجوون‌ها خواسته‌های مدرن و جدیدشون رو مطرح میکردن. اما حتی بین این گروه از طرفدارهای محدود کردن استفاده از صفحه نمایش، نیاز و علاقه به تکنولوژی کاملا حس میشد.
اولیویا، یه عضو ۱۶ ساله شورا، میگه: «این موضوع بچه‌ها رو اذیت میکنه، چون ما نسلی هستیم که با این چیزها بزرگ شدیم و به تکنولوژی عادت کردیم. قانون که تصویب شده، ولی ما میتونیم راه‌هایی پیدا کنیم که این انتقال برای بچه‌ها راحت‌تر و قابل تطبیق‌تر باشه. همه ما هدف‌های مشترکی داریم». این دقیقا کاریه که شورا قصد داره انجام بده: ایجاد یه حرکت فرهنگی جدید که مثل یه اسب تروآ، عادت‌های بهتر استفاده از صفحه نمایش رو از طریق فعالیت‌های خود جوون‌ها جا بندازه.
یه حرکت سراسری برای ممنوعیت گوشی
لاریسا می توضیح میده: «ما میخوایم یه نقشه راه، یه بسته کامل، درست کنیم تا هر ایالتی که بخواد مجموعه‌ای از سیاست‌ها رو در مورد شرکت‌های بزرگ فناوری تصویب کنه، بدونه چطور باید جوون‌ها رو درگیر ماجرا کنه». ممنوعیت گوشی یا شبکه‌های اجتماعی تو کل کشور فراگیر شده. به جز نیویورک، ۱۴ ایالت دیگه هم قوانینی در این زمینه دارن: آلاباما، فلوریدا، جورجیا، ایندیانا، کنتاکی، لوئیزیانا، داکوتای شمالی، اوکلاهاما، کارولینای جنوبی، تنسی، یوتا، ویرجینیا و ویرجینیای غربی. تقریبا همه ایالت‌های دیگه هم قبلا طرح ممنوعیت گوشی یا سیاست «از زنگ تا زنگ» رو به صورت آزمایشی اجرا کردن.
لاریسا می فکر میکنه رهبرها ممکنه یه نکته مهم رو نادیده گرفته باشن: این طرح‌ها اگه جذاب به نظر نرسن، کار نمیکنن. اون میگه: «نسل جدید بیشتر از هر کسی که تو یه منصب دولتی نشسته، از تکنولوژی سر در میاره. ما باید این شکاف رو پر کنیم تا با هم آینده بهتری بسازیم». ممنوعیت گوشی، عبارتی که همه اعضای شورا ترجیح میدن به جاش از «بدون صفحه نمایش» استفاده کنن، باید به عنوان فرصتی برای به دست آوردن یه چیز جدید معرفی بشه، نه از دست دادن یه چیز خوب.
فرماندار هوکول یکی از خیلی سیاست‌گذارهاست که شرکت‌های بزرگ فناوری رو هدف گرفته. اون قوانینی رو تصویب کرده که سعی دارن الگوریتم‌های شبکه‌های اجتماعی، تبلیغات و فروشگاه‌های آنلاینی که جوون‌ها رو هدف قرار میدن، کنترل کنن. جالبه که غول‌های شبکه‌های اجتماعی و سرمایه‌گذارهای شرکت‌های بزرگ فناوری، از طرفی از قوانین مربوط به شبکه‌های اجتماعی حمایت کردن و از طرف دیگه با قوانین سخت‌گیرانه‌تر مخالفت کردن. در همین حال، متخصص‌ها و طرفدارهای حقوق نوجوانان، از جمله جراح کل آمریکا و انجمن روانشناسی آمریکا، در مورد دسترسی نوجوون‌ها به شبکه‌های اجتماعی و فناوری‌های جدید مثل چت‌بات‌ها هشدار دادن.
فرماندار هوکول به «مشیبل» گفت: «وظیفه ساده من اینه که خانواده‌ها رو در اولویت قرار بدم و هر کاری که میتونم برای حمایت از اونها انجام بدم. به عنوان یه مادر، میبینم که به خاطر تاثیر شبکه‌های اجتماعی چه بلایی سر نوجوون‌ها و بچه‌های کوچیکمون میاد. شرکت‌ها از سلامت روان بچه‌ها پول درمیارن. من معتقدم کاری که پارسال انجام دادیم، یعنی ایستادن در مقابل شرکت‌های شبکه‌های اجتماعی و درخواست اینکه بچه‌های ما رو آزاد کنن و از چنگالشون در طول روز رها کنن، پیشرفت واقعی ایجاد میکنه».
وقتی از کلینتون پرسیدن که آیا صدای نوجوون‌هایی مثل اعضای این شورا میتونه به حرکت سراسری برای قانون‌گذاری کمک کنه، قاطعانه جواب داد: «صد درصد. وقتی با فرماندار و بقیه متخصص‌ها که تاثیر تکنولوژی روی بچه‌ها رو مطالعه کردن صحبت میکردیم، خیلی زود به این نتیجه رسیدیم که ما به هیچ وجه نمیتونیم به تنهایی به همه جواب‌ها برسیم. ما باید با جوون‌ها تعامل کنیم و بهشون یه تریبون بدیم، کاری که شورای فناوری نوجوانان ما انجام خواهد داد».
از امروز، نوجوون‌ها میتونن برای عضویت در شورای فناوری نوجوانان نیویورک درخواست بدن (یا نامزد بشن).
اهمیت مدارس بدون حواس‌پرتی
«بچه‌های ما تحت فشار الگوریتم‌های اعتیادآور و حواس‌پرتی‌های بی‌پایان هستن. نود و پنج درصد نوجوون‌ها گوشی هوشمند دارن. اونها به طور متوسط روزی ۲۵۰ نوتیفیکیشن دریافت میکنن. با این وضعیت ممکن نیست بتونن روی چیز دیگه‌ای تمرکز کنن. اونها خیلی میترسن که چیزی رو از دست بدن. من نمیدونم چطور کسی میتونه با این همه مزاحمت تمرکز کنه.
– فرماندار کتی هوکول
ما کاری میکنیم که هیچ گوشی‌ای از لحظه‌ای که بچه وارد مدرسه میشه تا وقتی که خارج میشه، تو دستش نباشه. دیگه به جای ریاضی، میم نمیبینن. حالا میتونن تمرکز کنن. بعضی‌ها میپرسن چرا این موضوع اینقدر برات مهمه؟ چون من فکر میکنم باید دوباره صدای خنده تو راهروها بپیچه، فکر میکنم باید صدای آدم‌ها رو تو کلاس ورزش بشنوی. میخوام بچه‌های ما دوباره با هم ارتباط چشمی برقرار کنن. میخوام از تجربه ارتباط واقعی انسانی لذت ببرن، نه فقط از طریق یه صفحه نمایش.
و ما میخوایم معلم‌های ما دوباره احساس آزادی کنن و بتونن درس بدن. این چیزیه که من میخوام. من خنده میخوام، میخوام معلم‌ها کاری که بلدن رو انجام بدن، میخوام بچه‌ها آزاد باشن».
جزئیات قانون مدارس بدون حواس‌پرتی در ایالت نیویورک
فرماندار هوکول با درک ضرورت ایجاد محیط‌های یادگیری امن و سازنده برای دانش‌آموزان و مربیان، قانونی رو برای ایجاد یک استاندارد در سطح ایالت برای محیط‌های مدرسه بدون حواس‌پرتی پیش برد و تصویب اون رو در بودجه سال مالی ۲۰۲۶ تضمین کرد. نیویورک حالا پرجمعیت‌ترین ایالت در آمریکاست که محدودیت سراسری «از زنگ تا زنگ» رو اجرا میکنه.
-
استاندارد مدل سیاست فرماندار هوکول شامل موارد زیره:
-
هیچ استفاده غیرمجازی از گوشی‌های هوشمند و سایر دستگاه‌های شخصی متصل به اینترنت در محوطه مدارس K-12 برای کل روز مدرسه (از زنگ اول تا زنگ آخر) مجاز نیست؛ این شامل زمان کلاس و سایر مکان‌ها مثل زمان ناهار و سالن مطالعه میشه.
-
به مدارس اجازه داده میشه تا برنامه‌های خودشون رو برای نگهداری دستگاه‌های متصل به اینترنت در طول روز تدوین کنن. این به مدیران و معلمان انعطاف‌پذیری میده تا کاری رو انجام بدن که برای ساختمان‌ها و دانش‌آموزانشون بهترینه.
-
تامین بودجه ۱۳.۵ میلیون دلاری برای کمک به مدارس جهت خرید راه‌حل‌های نگهداری تا بتونن محیطی بدون حواس‌پرتی ایجاد کنن.
-
مدارس باید راهی برای والدین فراهم کنن تا در صورت لزوم بتونن در طول روز با فرزندانشون تماس بگیرن.
-
در تدوین سیاست محلی باید با معلمان، والدین و دانش‌آموزان مشورت بشه.
-
مدارس باید سالانه گزارشی در مورد اجرای سیاستی که اتخاذ کردن منتشر کنن تا از انضباط ناعادلانه جلوگیری بشه.
تعاریف کلیدی در قانون
-
دستگاه‌های متصل به اینترنت: شامل هر گوشی هوشمند، تبلت، ساعت هوشمند یا هر دستگاه دیگه‌ای که میتونه به اینترنت وصل بشه و دسترسی به محتوای اینترنتی، از جمله اپلیکیشن‌های شبکه‌های اجتماعی رو فراهم کنه. این تعریف شامل دستگاه‌های زیر نمیشه:
-
دستگاه‌های بدون قابلیت اتصال به اینترنت مثل تلفن‌های همراه ساده.
دستگاه‌های متصل به اینترنتی که توسط خود مدرسه برای اهداف آموزشی تهیه شده.
الزامات سیاست‌گذاری برای مدارس
مناطق آموزشی، مدارس مستقل و BOCES باید تا اول آگوست ۲۰۲۵ سیاستی رو برای ممنوعیت‌ها در طول روز مدرسه تصویب کنن. این سیاست باید شامل موارد زیر باشه:
-
قبل از تصویب، باید با ذی‌نفعان محلی مثل والدین، دانش‌آموزان و نمایندگان اتحادیه‌های کارمندی مشورت بشه.
سیاست باید به صورت واضح و قابل دسترس در وب‌سایت موسسه منتشر بشه.
باید یک یا چند روش برای تماس والدین با دانش‌آموزان در طول روز مدرسه مشخص و به صورت کتبی به والدین اطلاع داده بشه.
باید یک یا چند روش برای نگهداری دستگاه‌های دانش‌آموزان در نظر گرفته بشه. کیف پشتی دانش‌آموزان گزینه قابل قبولی برای نگهداری نیست. سیاست‌ها باید روشن کنن که همراه داشتن مداوم دستگاه‌ها، چه در جیب و چه در کیف، برای جلوگیری از استفاده غیرمجاز کافی نیست. استفاده از کمدها به عنوان روش نگهداری مجازه، اما سیاست‌ها باید طوری طراحی بشن که استفاده غیرمجاز در کل روز مدرسه رو ممنوع کنن.
موارد استثنا
این سیاست در موارد زیر استثنا قائل میشه:
-
با مجوز معلم، مدیر یا مدرسه برای یک هدف آموزشی خاص.
در مواردی که برای مدیریت وضعیت سلامتی دانش‌آموز ضروری باشه.
در مواقع اضطراری.
برای استفاده از خدمات ترجمه.
به صورت موردی، برای دانش‌آموزی که مسئولیت مراقبت از یکی از اعضای خانواده رو بر عهده داره.
مواردی که در برنامه آموزشی فردی دانش‌آموز (IEP) یا طرح‌های بخش ۵۰۴ ذکر شده باشه.
اجرا و گزارش‌دهی
مدارس نباید دانش‌آموزی رو صرفا به خاطر نقض این سیاست تعلیق کنن. علاوه بر این، از اول سپتامبر ۲۰۲۶، هر مدرسه باید گزارشی در وب‌سایت خودش منتشر کنه که اجرای این سیاست رو در سال تحصیلی گذشته خلاصه میکنه. این گزارش باید شامل داده‌های دموگرافیک (بدون ذکر نام) از دانش‌آموزانی باشه که با اقدامات انضباطی روبرو شدن و تحلیلی از هرگونه نابرابری در اجرای سیاست ارائه بده. اگر نابرابری‌های آماری قابل توجهی شناسایی بشه، گزارش باید یک برنامه عملی برای کاهش اونها هم داشته باشه.
نمونه‌های اولیه از اجرا
-
مدارس دولتی بوفالو: مناطق بدون حواس‌پرتی در مدرسه
منطقه آموزشی مرکزی الدرد: ارتباط لحظه‌ای در مورد قانون از طریق فید زنده منطقه
منطقه آموزشی مرکزی هوزیک فالز: برگزاری مجمع عمومی برای دریافت بازخورد جامعه
منطقه آموزشی شهر لاکاوانا: بخش سوالات متداول
منطقه آموزشی مرکزی نورث سیراکیوز: سیاست مدارس بدون حواس‌پرتی و نامه به والدین
منطقه آموزشی تاکونیک هیلز: نامه از طرف سرپرست منطقه
نکات برجسته طرح مدارس بدون حواس‌پرتی
-
نزدیک به ۱۵۰ منطقه آموزشی برنامه‌های خودشون رو برای گوشی‌های هوشمند ارائه دادن.
سیاست مدارس بدون حواس‌پرتی ایالت نیویورک از پاییز امسال برای سال تحصیلی ۲۰۲۵-۲۰۲۶ اجرایی میشه.
حمایت ۸۰ هزار والدین، کودک و مربی از پیشنهاد مدارس بدون حواس‌پرتی «از زنگ تا زنگ» اعلام شده.
دیدگاهتان را بنویسید