یه تیم بین‌المللی از دانشمندها در سواحل جنوب غربی پرتغال یه کشف جالب کردن، اولین ردپاهای انسان‌های نئاندرتال. این ردپاها که در ماسه‌سنگ‌های فسیل‌شده در منطقه‌های «مونته کلریگو» و «پرایا دو تلیرو» پیدا شدن، به حدود ۸۲ هزار تا ۷۸ هزار سال پیش برمیگردن. این کشف که نتیجه‌اش در مجله Scientific Reports منتشر شده، نشون میده که این انسان‌های باستانی چطوری توی تپه‌های شنی راه میرفتن، شکار میکردن و با محیط اطرافشون تعامل داشتن. این ردپاها اطلاعات جالبی در مورد رژیم غذایی، رفتار اجتماعی و سازگاری اونها با اکوسیستم‌های ساحلی به ما میدن.
کشف ردپاها در دو منطقه ساحلی
این ردپاها توی دو منطقه مختلف پیدا شدن که در ماسه‌سنگ‌ها برای هزاران سال باقی مونده بودن.
در منطقه مونته کلریگو، محقق‌ها تونستن ردپای حداقل سه نفر رو شناسایی کنن:
- یک فرد بزرگسال
- یک کودک بین ۷ تا ۹ ساله
- یک کودک خیلی کوچیک زیر ۲ سال
این مطالعه توضیح میده: «این ردپاها نشون میدن که نئاندرتال‌ها چطوری توی منظره‌های شنی رفت‌وآمد میکردن و این یعنی برای مسیرهاشون برنامه‌ریزی داشتن و از این محیط‌ها برای شکار استفاده میکردن».
یکی از جالب‌ترین ردپاها مربوط به یه بچه کوچیکه که پاش هنوز کامل رشد نکرده و قوس کف پا که در انسان‌های امروزی وجود داره رو نداره. این موضوع با اطلاعاتی که در مورد رشد نئاندرتال‌ها وجود داره هماهنگه؛ رشد اونها در دوران کودکی شبیه به ما بوده.
در منطقه دوم، یعنی پرایا دو تلیرو، فقط یک ردپا پیدا شد که احتمالا متعلق به یک نوجوان یا یک زن جوانه. با اینکه ردپای دیگه‌ای در این محل نیست، اما همین یک ردپا تایید میکنه که نئاندرتال‌ها در دوران پلیستوسن (عصر یخبندان) در این مناطق ساحلی زندگی میکردن.
شکارچی‌های فرصت‌طلب در ساحل
ردپاها نشون میدن که نئاندرتال‌ها نزدیک دریا زندگی میکردن و از منابعی که دریا در اختیارشون میذاشت استفاده میکردن. با این حال، تحلیل بقایای جانوری در سایت‌های ساحلی شبه‌جزیره ایبری نشون میده که رژیم غذایی اونها بیشتر روی گیاهخوارهای بزرگ مثل گوزن، اسب و نیاگاو (نوعی گاو منقرض شده) و همچنین خرگوش‌ها متمرکز بوده.
این مطالعه میگه: «حضور دائمی این پستانداران نشون میده که اینها منابع غذایی قابل اعتمادی بودن، بدون توجه به محیط‌های مختلفی که نئاندرتال‌ها توش زندگی میکردن».
اونها همچنین از حیوون‌های دیگه‌ای که در نزدیکی محل زندگیشون پیدا میشدن، مثل صدف‌ها و ماهی‌ها، استفاده میکردن. این موضوع نشون میده که استراتژی تغذیه اونها انعطاف‌پذیر بوده و به چیزهایی که در هر منطقه پیدا میکردن بستگی داشته.
محقق‌ها از روشی به اسم «تحلیل شبکه‌ای» برای بررسی رابطه بین نئاندرتال‌ها و گونه‌های دیگه استفاده کردن. اونها فهمیدن که اسب‌ها یک منبع کلیدی بودن چون تقریبا در همه سایت‌های تحلیل شده بقایای اونها وجود داشت. اما حیوون‌هایی مثل اسب آبی یا جوجه‌تیغی خیلی کمتر در رژیم غذایی اونها دیده میشدن که احتمالا به این دلیل بوده که شکارشون سخت‌تر بوده یا تعدادشون کمتر بوده.
زندگی خانوادگی و شکار در تپه‌های شنی
ردپاهای پیدا شده در مونته کلریگو نشون میده که نئاندرتال‌ها در گروه‌های خانوادگی کوچیک زندگی میکردن. وجود ردپای بچه‌ها در کنار بزرگسال‌ها یعنی بچه‌ها در فعالیت‌های روزانه بزرگ‌ترها رو همراهی میکردن و احتمالا از سن پایین یاد میگرفتن که چطور در یک محیط چالش‌برانگیز زنده بمونن.
علاوه بر این، ردپای حیوون‌هایی مثل گوزن که در همون محل پیدا شده، این ایده رو مطرح میکنه که نئاندرتال‌ها از تپه‌های شنی برای شکار استفاده میکردن. این مطالعه توضیح میده که «تپه‌های شنی، با زمین‌های ناهموار و پوشش گیاهی کم، مکان‌های ایده‌آلی برای کمین کردن و شکار طعمه بودن». این موضوع با سایت‌های دیگه‌ای مثل «ماتالاسکانیاس» در اسپانیا، که در اونجا ردپاهای نئاندرتال‌ها در کنار ابزارهای سنگی و بقایای حیوون‌های شکار شده پیدا شده، هماهنگی داره.
این مطالعه قطعه‌های جدیدی به پازل زندگی نئاندرتال‌ها اضافه میکنه و این ایده رو تقویت میکنه که اونها خیلی سازگارتر از چیزی بودن که قبلا تصور میشد. اونها از منابع ساحلی استفاده میکردن و رژیم غذاییشون رو بر اساس دسترسی به غذا تغییر میدادن.
این ردپاها مدرک مستقیمی از حضور اونها در زمانی هستن که سطح دریا پایین‌تر و سواحل وسیع‌تر بودن. این مطالعه اشاره میکنه که «بالا اومدن سطح دریا بعد از آخرین عصر یخبندان، پیدا کردن و حفظ شواهد مربوط به نئاندرتال‌ها در سواحل اقیانوس اطلس رو سخت‌تر کرده». به همین دلیله که هر کشف جدیدی در این زمینه ارزش خیلی زیادی داره.
محقق‌ها در ادامه میگن: «سایت‌های ساحلی شبه‌جزیره ایبری نشون میدن که نئاندرتال‌ها نه تنها تو این محیط‌ها زنده میموندن، بلکه با بهره‌برداری از رژیم غذایی متنوع و منابع قابل پیش‌بینی، شکوفا هم میشدن».
دیدگاهتان را بنویسید