راهنمای جامع ویزای الکترونیکی میانمار و نکات مهاجرتی

ویزای کاری میانمار: راهنمای کامل برای شروع

اگه قصد داری برای کار یا زندگی به کشور میانمار، که قبلا بهش برمه میگفتن، سفر کنی، اولین و مهم‌ترین چیزی که باید بدونی اینه که برای ورود به این کشور حتما به ویزا احتیاج داری. قوانین مهاجرتی میانمار خیلی دقیق و سختگیرانه هست و همه شهروندان خارجی، چه برای کار و چه برای تفریح، باید قبل از سفر مجوز ورود یا همون ویزا رو گرفته باشن.

خبر خوب اینه که دیگه لازم نیست برای گرفتن ویزا مراحل طولانی و خسته‌کننده اداری رو طی کنی و به سفارت بری. از سپتامبر سال ۲۰۱۴، دولت میانمار یک سیستم آنلاین به اسم ویزای الکترونیکی یا «ای-ویزا» (e-Visa) راه انداخته که به شهروندان بعضی کشورها اجازه میده خیلی راحت و سریع، از طریق اینترنت برای ویزا درخواست بدن. این سیستم هم برای سفرهای توریستی و هم برای سفرهای کاری طراحی شده.

انواع ویزای الکترونیکی میانمار

به طور کلی دو نوع ویزای الکترونیکی برای میانمار وجود داره که میتونی براشون آنلاین درخواست بدی:

1. ویزای الکترونیکی توریستی (e-Tourist Visa):
   این ویزا برای کساییه که با هدف گردشگری، دیدن دوست و فامیل یا تفریح به میانمار سفر می‌کنن.
   • هزینه: ۵۰ دلار آمریکا.
   • مدت اعتبار: بعد از صادر شدن، ۹۰ روز فرصت داری که از این ویزا برای ورود به میانمار استفاده کنی.
   • مدت اقامت: با این ویزا میتونی تا ۲۸ روز در میانمار بمونی.
   • تعداد ورود: این ویزا یک بار ورود هست، یعنی فقط یک بار میتونی باهاش وارد کشور بشی.
2. ویزای الکترونیکی تجاری (e-Business Visa):
   این ویزا برای افرادیه که با اهداف کاری مثل شرکت در کنفرانس‌ها، جلسات کاری، یا دوره‌های آموزشی به میانمار سفر می‌کنن.
   • هزینه: ۷۰ دلار آمریکا.
   • مدت اعتبار: بعد از صدور، ۹۰ روز برای ورود به میانمار فرصت داری.
   • مدت اقامت: این ویزا بهت اجازه میده تا ۷۰ روز در میانمار بمونی.
   • تعداد ورود: این ویزا هم یک بار ورود هست.

نکته خیلی مهم: از تاریخ ۱۷ آوریل ۲۰۲۲، دیگه امکان گرفتن «ویزا در بدو ورود» (Visa on Arrival) در فرودگاه‌های میانمار وجود نداره. این یعنی حتما باید قبل از پروازت، ویزای خودت رو به صورت آنلاین گرفته باشی.

مراحل درخواست ویزای آنلاین (ای-ویزا)

درخواست ویزای آنلاین برای میانمار کار سختی نیست و فقط باید چند مرحله ساده رو دنبال کنی. برای این کار میتونی به وبسایت رسمی دولت میانمار یا وبسایت‌های معتبری که این خدمات رو ارائه میدن مراجعه کنی. این وبسایت‌ها یک فرم آنلاین دارن که باید با دقت پرش کنی.

برای پر کردن فرم و ارسال درخواستت، باید این مدارک و اطلاعات رو آماده داشته باشی:

• پاسپورت: باید پاسپورت معتبر داشته باشی.
• عکس پرسنلی: یک عکس جدید و استاندارد مثل عکس پاسپورت.
• آدرس در میانمار: موقع پر کردن فرم، باید آدرس محلی که قراره در اون اقامت داشته باشی رو وارد کنی. این آدرس میتونه آدرس هتل، محل کار یا خونه یکی از آشنایانت باشه.

مدارک مورد نیاز بر اساس نوع ویزا

مدارکی که باید آماده کنی بسته به اینکه برای ویزای توریستی درخواست میدی یا تجاری، کمی متفاوته.

برای ویزای توریستی:

• پاسپورت: پاسپورتت باید حداقل ۶ ماه از تاریخ ورودت به میانمار اعتبار داشته باشه.
• عکس رنگی: یک قطعه عکس دیجیتال رنگی با ابعاد ۴.۶ در ۳.۸ سانتیمتر که در سه ماه گذشته گرفته شده باشه.
• اطلاعات رزرو: باید اطلاعات مربوط به رزرو هتل یا محل اقامتت در میانمار رو داشته باشی.

برای ویزای تجاری:

• پاسپورت: پاسپورتت باید حداقل ۶ ماه اعتبار داشته باشه.
• عکس رنگی: یک قطعه عکس دیجیتال رنگی با همون مشخصات ویزای توریستی.
• دعوتنامه: باید یک دعوتنامه از طرف یک شرکت ثبت شده در میانمار داشته باشی.
• کپی ثبت شرکت: شرکتی که برات دعوتنامه فرستاده باید کپی گواهی ثبت خودش رو هم بهت بده.

بعد از اینکه فرم رو پر کردی و مدارک رو بارگذاری کردی، درخواستت برای بررسی ارسال میشه. معمولا طی ۳ روز کاری جواب درخواستت بهت ایمیل میشه. البته در خیلی از موارد، جواب رو حتی در کمتر از ۲۴ ساعت هم دریافت می‌کни.

اگه درخواستت قبول بشه، یک ایمیل دریافت می‌کنی که یک فایل پیوست داره. این فایل همون مجوز ورود تو به میانماره. باید این فایل رو دانلود و پرینت کنی و موقع ورود به کشور همراه خودت داشته باشی. یادت باشه که این مجوز ورود فقط ۹۰ روز اعتبار داره، پس باید طوری برنامه‌ریزی کنی که در این مدت وارد میانمار بشی.

زمان‌بندی و نکات کلیدی برای درخواست

زمان‌بندی برای درخواست ویزا خیلی مهمه. اگه برای ویزای معمولی از طریق سفارت اقدام کنی، پروسه بررسی و صدور ویزا حدود ۶ روز کاری طول میکشه. البته این زمان میتونه بسته به شلوغی سفارت یا تعطیلات رسمی (مثلا در ماه آوریل که سال نوی میانماری هست و سفارت برای چند روز تعطیله) کمتر یا بیشتر بشه.

اما اگه برای ویزای الکترونیکی اقدام کنی، همونطور که گفتیم، زمان خیلی کوتاه‌تره و معمولا حداکثر ۳ روز کاری طول میکشه.

بهترین زمان برای درخواست کی هست؟
یادت باشه که ویزای توریستی برای ۲۸ روز و ویزای تجاری برای ۷۰ روز اقامت اعتبار داره. اما مجوزی که بعد از تایید درخواست آنلاین دریافت می‌کنی، بهت اجازه میده ظرف ۹۰ روز (۳ ماه) وارد خاک میانمار بشی. پس بهتره درخواستت رو حداقل دو هفته قبل از تاریخ سفرت ثبت کنی تا با خیال راحت و بدون استرس برنامه‌ریزی کنی.

یک داستان واقعی: تحصیل و امید در شرایط سخت

برای اینکه با شرایط زندگی در میانمار و انگیزه‌های مهاجرت بهتر آشنا بشیم، خوبه که داستان واقعی دختری به اسم «نوای سان» (Nway San) رو بخونیم. این داستان که در ژوئن ۲۰۲۵ منتشر شده، نشون میده چطور تحصیل میتونه زندگی آدم‌ها رو تغییر بده.

نوای سان قراره در این تاریخ مدرک کارشناسی خودش رو در رشته مطالعات آموزش بین‌الملل از دانشگاه «ویلفرید لوریر» کانادا بگیره. اما این فقط یک جشن فارغ‌التحصیلی ساده نیست؛ این لحظه، نقطه عطفی در زندگی دختریه که با جنگ، تبعیض و سختی‌های زیاد جنگیده.

او قبل از اینکه در ژانویه ۲۰۲۲ به عنوان یک دانشجو از طریق برنامه «دانشجویان بین‌المللی برای غلبه بر جنگ» (ISOW) به کانادا بیاد، در میانمار زندگی می‌کرد؛ کشوری که درگیر جنگ داخلی و بی‌ثباتی سیاسیه. نوای سان در یک شهر کوچیک در ایالت «کاین»، نزدیک مرز تایلند بزرگ شد. منطقه‌ای که از زمان استقلال میانمار از بریتانیا در سال ۱۹۴۸، همیشه درگیر جنگ بوده.

ارتش قومی کاین و ارتش برمه از وقتی بریتانیا از کشور ما رفت، با هم در جنگ بودن. ما از زمان استقلال توسط دولت مورد تبعیض قرار گرفتیم. الان خیلی خوشحالم که جای امنی برای درس خوندن دارم و از این حمایت‌ها و از دانشگاه لوریر خیلی سپاسگزارم.

برنامه ISOW در سال ۲۰۱۴ توسط دانشجوهای دانشگاه لوریر تاسیس شد و هزینه‌اش از طریق مبلغ ۸ دلاری که هر دانشجو در هر ترم پرداخت میکنه، تامین میشه. این برنامه به دانشجوهایی که از مناطق جنگ‌زده میان، کمک میکنه تا در امنیت و آرامش در کانادا تحصیل کنن.

مواجهه با تبعیض و سیستم آموزشی ناکارآمد

اقلیت‌های قومی و مذهبی در میانمار با موانع زیادی روبرو هستن. نوای سان میگه از بچگی این تبعیض رو حس کرده:

بزرگ شدن در میانمار، مخصوصا به عنوان یک اقلیت قومی (من از قوم کاین هستم)، یک تجربه کاملا متفاوته. ما حتی مجبور بودیم برای ثبت‌نام در مدرسه از اسم‌های دیگه‌ای استفاده کنیم. پس تبعیض همیشه برای من و امثال من وجود داشت.

به گفته نوای سان، سیستم آموزشی میانمار هم مشکلات زیادی داره. تاکید اصلی روی حفظ کردن مطالب به جای تفکر انتقادیه و آینده دانش‌آموزها فقط بر اساس نمرات امتحاناتشون مشخص میشه. نوای سان بعد از اینکه در ۱۵ سالگی دبیرستان رو تموم کرد، آرزو داشت معلم بشه، اما چون نمراتش در امتحانات مبتنی بر حفظیات به اندازه کافی بالا نبود، نتونست وارد دوره تربیت معلم بشه.

من نمراتی که برای رویای معلم شدنم لازم بود رو نگرفتم، چون در حفظ کردن خوب نبودم. در نهایت سر از رشته شیمی درآوردم، رشته‌ای که هیچوقت انتخابش نکرده بودم. مسئولان وزارت آموزش و پرورش بر اساس نمراتت برای آینده‌ات تصمیم می‌گرفتن و میگفتن چه رشته‌ای بری. این تصمیم اونها بود، پس من مجبور شدم شیمی بخونم.

نوای سان که علاقه‌ای به رشته‌اش نداشت، در سال سوم دانشگاه تصمیم سختی گرفت و دانشگاه رو رها کرد. به جاش، به یانگون، بزرگترین شهر میانمار رفت و در یک دوره یک ساله علوم انسانی و هنر شرکت کرد. اونجا از استادهایی از سراسر دنیا، از جمله انگلیس و آمریکا، انگلیسی یاد گرفت و با رشته‌هایی مثل مطالعات آموزش و مطالعات جهانی آشنا شد.

دوران کرونا و کودتای نظامی

اما شیوع بیماری کووید-۱۹ برنامه‌هاش رو به هم ریخت و مجبور شد به خونه برگرده. در فوریه ۲۰۲۱، با کودتای نظامی ارتش میانمار علیه دولت منتخب، اوضاع بدتر شد و حس انزوای نوای سان عمیق‌تر شد.

توی خیابون‌ها اعتراض بود و شرایط روز به روز بدتر میشد. من توی خونه موندم، از خواهرزاده‌هام مراقبت می‌کردم و کارهای خونه رو انجام میدادم. دو سال احساس می‌کردم توی خونه گیر افتادم، انگار داشتم یک زندگی بدون امید رو می‌گذروندم. مثل زندگی کردن در یک زندان باز بود. زندان‌بان‌ها رو می‌دیدی، خشونت رو می‌دیدی، ولی هیچ کاری از دستت برنمی‌اومد.

فرصت جدید زمانی پیدا شد که نوای سان با یک سازمان غیرانتفاعی به اسم «پراسپکت برما» (Prospect Burma) آشنا شد که به جوون‌های میانماری برای تحصیل در خارج از کشور کمک می‌کنه. این سازمان اون رو به برنامه ISOW معرفی کرد. بعد از طی مراحل درخواست و مصاحبه، نوای سان در ژوئیه ۲۰۲۱ برای تحصیل در دانشگاه لوریر پذیرفته شد و بعد از ماه‌ها آماده کردن مدارک و گرفتن ویزا، در ژانویه ۲۰۲۲ به کانادا رسید.

او میگه: «من و خانواده‌ام خیلی خوشحال بودیم. اما وقتی توی فرودگاه میانمار بودم، از اینکه اونها رو پشت سر میذارم ناراحت شدم و وقتی به کانادا رسیدم این حس بدتر شد. اینکه بدونی خانواده‌ات، جامعه‌ات، دوستات و عزیزانت دارن برای بقا میجنگن و در خطر هستن، بهم حس‌های متناقضی از گناه، ناراحتی و امید میده.»

هرچند سازگار شدن با زندگی دانشگاهی در کانادا، اون هم وسط محدودیت‌های کرونا و سرمای زمستون، راحت نبود، اما نوای سان دانشگاه لوریر رو یک محیط گرم و حامی پیدا کرد. او خیلی زود درگیر فعالیت‌های برنامه ISOW شد و به دانشجوهای جدید کمک می‌کرد.

نوای سان برای جبران این کمک‌ها، به صورت آنلاین به دانش‌آموزان دبیرستانی در میانمار انگلیسی درس میده و امیدوار است روزی به کشورش برگرده و در بازسازی سیستم آموزشی کشورش نقش داشته باشه. رویای او هنوز همون رویای دوران دبیرستانه: معلم شدن و کمک به دانش‌آموزان پناهنده و تازه‌وارد.

پیام او برای کسانی که در شرایط مشابهی هستن اینه:

میخوام به هر کسی که در وضعیتی مثل من هست بگم، تحصیل فقط یاد گرفتن چند تا حقیقت نیست. تحصیل یعنی امید دادن. یک روز، معجزه اتفاق میفته و شما رو به جایی که می‌خوایین می‌رسونه.

یک مثال از قوانین مهاجرتی: نگاهی به قوانین ویزای برمودا

برای اینکه بهتر بفهمیم قوانین مهاجرت در دنیا چطور کار می‌کنه و چقدر میتونه متغیر باشه، خوبه که نگاهی به قوانین کشور برمودا بندازیم. این کشور هم مثل خیلی از کشورهای دیگه، یک لیست از کشورهایی داره که شهروندانشون برای ورود حتما باید از قبل ویزا بگیرن. به این لیست میگن «لیست کشورهای تحت کنترل ویزا» (VCNL).

در تاریخ ۲۱ مارس ۲۰۲۵، آقای «جیسون پی. هیوارد»، یکی از مقامات برمودا، اعلام کرد که این لیست بروزرسانی شده. برمودا معمولا سیاست‌های ویزای خودش رو با سیاست‌های بریتانیا هماهنگ می‌کنه. سیاست‌های بریتانیا خیلی بیشتر از کشورهایی مثل آمریکا و کانادا تغییر می‌کنه. مثلا از نوامبر ۲۰۲۳، لیست بریتانیا تقریبا هر شش ماه یک بار بروز شده.

بر اساس این تغییرات، از ژانویه ۲۰۲۵، کشورهای کویت، عربستان سعودی، بحرین، عمان و امارات متحده عربی از لیست VCNL برمودا حذف شدن، ولی کشور کلمبیا به این لیست اضافه شده. آخرین تغییر در ۲۱ مارس ۲۰۲۵ این بود که شهروندان کشور ترینیداد و توباگو هم از ۲۳ آوریل ۲۰۲۵ برای سفر به بریتانیا یا حتی عبور ترانزیتی از اون، به ویزا احتیاج دارن.

دولت برمودا اعلام کرده که برای شهروندان ترینیداد و توباگو که در حال حاضر در برمودا زندگی می‌کنن یا به اونجا سفر می‌کنن و مجوز سفر به آمریکا، انگلیس یا کانادا رو ندارن، راهنمایی‌های مشخصی ارائه خواهد داد.

این قوانین در عمل یعنی چی؟
یعنی اگه شهروند کشوری باشی که در لیست VCNL قرار داره، برای ورود به برمودا باید حتما یک ویزای معتبر چند بار ورود (MRV) از یکی از سه کشور بریتانیا، آمریکا یا کانادا داشته باشی. وبسایت دولت برمودا به وضوح گفته: «مسافرانی که بدون ویزای MRV یا پاسپورت معتبر به برمودا برسن، یا اعتبار ویزا و پاسپورتشون کمتر از ۴۵ روز باشه، از ورودشون به برمودا جلوگیری میشه.»

چه کسانی از این قانون معاف هستن؟
بعضی افراد برای ورود به برمودا به این ویزا احتیاجی ندارن:

1. دارندگان مجوز کار استاندارد (مگر اینکه در مجوز کارشون ذکر شده باشه که ویزا لازمه).
2. دارندگان گواهی اقامت دائم.
3. دارندگان گواهی اقامت.
4. همسران و فرزندان شهروندان برمودا که برای اقامت به اونجا میرن، نیازی به ویزا ندارن ولی باید نامه‌ای از دولت برمودا داشته باشن که رابطه‌شون رو تایید کنه.

چون لیست بریتانیا مدام تغییر می‌کنه، دولت برمودا هم انتظار تغییرات بیشتری رو داره. برای همین خیلی مهمه که هر کسی قصد سفر به برمودا رو داره، همیشه حواسش به آخرین تغییرات قوانین باشه تا برای سفر و ورود به این کشور دچار مشکل نشه.

لیست کامل کشورهایی که برای ورود به برمودا نیاز به ویزا دارند (VCNL)

این لیست کامل کشورهایی هست که در فرمان مهاجرت و حفاظت برمودا (ممنوعیت ورود) ۲۰۲۵ اومده. شهروندان این کشورها برای ورود به برمودا نیاز به ویزا دارن:

1. افغانستان
2. آلبانی
3. الجزایر
4. آنگولا
5. ارمنستان
6. آذربایجان
7. بنگلادش
8. بلاروس
9. بنین
10. بوتان
11. بولیوی
12. بوسنی و هرزگوین
13. بورکینافاسو
14. بوروندی
15. کامبوج
16. کامرون
17. کیپ ورد
18. جمهوری آفریقای مرکزی
19. چاد
20. جمهوری خلق چین*
21. کلمبیا
22. کومور
23. کنگو
24. ساحل عاج
25. کوبا
26. جمهوری دموکراتیک کنگو
27. جیبوتی
28. دومینیکا
29. جمهوری دومینیکن
30. اکوادور
31. مصر
32. السالوادور
33. گینه استوایی
34. اریتره
35. اسواتینی (سوازیلند سابق)
36. اتیوپی
37. فیجی
38. گابن
39. گامبیا
40. گرجستان
41. غنا
42. گینه
43. گینه بیسائو
44. هائیتی
45. هندوراس
46. هند
47. اندونزی*
48. ایران
49. عراق
50. جامائیکا
51. اردن
52. قزاقستان
53. کنیا
54. کره شمالی
55. کوزوو
56. قرقیزستان
57. لائوس
58. لبنان
59. لسوتو
60. لیبریا
61. لیبی
62. ماداگاسکار
63. مالاوی
64. مالی
65. موریتانی
66. مولداوی
67. مغولستان
68. مونته‌نگرو
69. مراکش
70. موزامبیک
71. میانمار (برمه سابق)
72. نامیبیا
73. نپال
74. نیجر
75. نیجریه
76. مقدونیه شمالی (مقدونیه سابق)
77. پاکستان
78. فیلیپین
79. روسیه
80. رواندا
81. سائوتومه و پرنسیپ
82. سنگال
83. صربستان
84. سیرالئون
85. سومالی
86. آفریقای جنوبی*
87. سودان جنوبی
88. سریلانکا
89. سودان
90. سورینام
91. سوریه
92. تایوان*
93. تاجیکستان
94. تانزانیا
95. تایلند
96. تیمور شرقی
97. توگو
98. تونس
99. ترکیه*
100. ترکمنستان
101. اوگاندا
102. اوکراین
103. ازبکستان
104. وانواتو
105. ونزوئلا
106. ویتنام*
107. یمن
108. زامبیا
109. زیمبابوه
110. ترینیداد و توباگو

(علامت * کنار اسم بعضی کشورها به این معنیه که برای شهروندان اون کشورها استثناهایی وجود داره که در وبسایت مهاجرت بریتانیا توضیح داده شده.)

این مثال از قوانین برمودا به ما نشون میده که دنیای مهاجرت چقدر پویا و در حال تغییره و برای هر سفری، به خصوص با اهداف کاری و اقامتی، باید همیشه اطلاعاتمون رو از منابع رسمی و معتبر بروز نگه داریم.