خلاصه
- طرح پخش رایگان پرتره شاه چارلز بین مراکز عمومی بریتانیا زیاد موفق نبود.
- فقط حدود ۳۱ درصد از ۶۶ هزار نهاد عمومی، یعنی ۲۰ هزارتا، این پرتره رو قبول کردن.
- بیش از ۴۶ هزار مرکز، از جمله بیشتر بیمارستان‌ها و دانشگاه‌ها، این عکس رو نخواستن.
- این طرح برای مالیات‌دهنده‌های بریتانیایی بیشتر از ۲.۷ میلیون پوند خرج برداشت.
- دولت بریتانیا حاضر نیست لیست نهادهایی که عکس رو درخواست کردن، منتشر کنه و میگه باعث جنجال میشه.
- منتقدین معتقدن این مخفی‌کاری نشون‌دهنده نگرانی دولت از کاهش محبوبیت سلطنت و فاصله مردم با اونه.
- نظرسنجی‌ها هم نشون میده حمایت عمومی از سلطنت توی سال‌های اخیر کم شده.
یه طرحی توی بریتانیا بود که قرار بود عکس شاه چارلز سوم رو به صورت رایگان به همه ساختمون‌های عمومی مثل شهرداری‌ها، بیمارستان‌ها، دانشگاه‌ها و حتی مراکز گارد ساحلی بدن تا روی دیوار نصب کنن. اما مثل اینکه این طرح اونجور که انتظار میرفت پیش نرفته و خیلی‌ها ازش استقبال نکردن.
این پرتره رسمی رو عکاسی به اسم هوگو برناند توی قلعه ویندزور گرفته و شاه رو با لباس نیروی دریایی و مدال‌ها و نشان‌های مختلف روی لباسش نشون میده. هدف از این کار هم این بود که به گفته معاون نخست وزیر وقت، الیور داودن، این عکس «یادآور الگویی باشه که عالی‌ترین خدمتگزار عمومی ما ارائه میده».
اما آمار و ارقام یه چیز دیگه میگن. از حدود ۶۶ هزار موسسه و نهاد عمومی که میتونستن این عکس رو بگیرن، فقط ۲۰ هزارتا یعنی ۳۱ درصد، این پیشنهاد رو قبول کردن. این یعنی یه رقم بزرگ ۴۶ هزار و پانصد تایی (حدود ۷۰ درصد) این پرتره رو نخواستن.
این عدم استقبال توی بعضی بخش‌ها خیلی بیشتر به چشم میاد. مثلا:
- فقط ۳ درصد بیمارستان‌ها عکس رو قبول کردن.
- فقط ۷ درصد دانشگاه‌ها درخواست عکس دادن.
- فقط یک چهارم کلیساهای انگلستان (یعنی ۲۵ درصد) این پرتره رو خواستن.
در مقابل، نهادهای دولتی ملی و محلی با ۷۳ درصد استقبال خیلی بیشتری نشون دادن و جالبه که هر ۲۳ مرکز گارد ساحلی هم یه دونه پرتره گرفتن.
این طرح برای مالیات‌دهنده‌های بریتانیایی بیشتر از ۲.۷ میلیون پوند (حدود ۳.۶ میلیون دلار) هزینه داشته تا عکس‌ها برای اون ۳۱ درصدی که میخواستن نصب بشه.
ماجرای محرمانه شدن لیست متقاضی‌ها
این اطلاعات از طریق درخواست‌های شفاف‌سازی اطلاعات توسط روزنامه گاردین، که به عنوان یه روزنامه جمهوری‌خواه شناخته میشه، به دست اومده. این روزنامه میگه این حجم بالای رد کردن پیشنهاد، به محبوبیت رو به کاهش سلطنت ربط داره.
اما داستان وقتی جالب‌تر میشه که دولت حاضر نیست بگه دقیقا کدوم مدرسه‌ها، بیمارستان‌ها و مراکز کاریابی این پرتره‌ها رو درخواست کردن. دولت این تصمیم رو «پوچ» توصیف کرده و گفته که فاش کردن این لیست میتونه «باعث جنجال» و ایجاد «تصور عمومی منفی» بشه.
دولت در ابتدا برای رد درخواست گاردین گفته بود که فاش کردن این اطلاعات «نقض محرمانگی قابل پیگرد قانونی» هست. یعنی انگار یه نهاد عمومی که عکس شاه رو برای نمایش عمومی درخواست کرده، ممکنه از دولت برای فاش کردن این موضوع شکایت کنه.
وقتی گاردین به این بهانه اعتراض کرد و گفت «درخواست پرتره شاه که با پول مالیات‌دهنده برای نمایش عمومی تهیه شده، نمیتونه یه موضوع محرمانه باشه»، دولت موضعش رو عوض کرد و به یه قانون دیگه استناد کرد که میگه این کار به «اجرای موثر امور عمومی لطمه میزنه».
استدلال دولت اینه که اگه لیست منتشر بشه «احتمالا سوال‌هایی پیش میاد که چرا بعضی سازمان‌ها پرتره رو درخواست کردن و (در نتیجه) چرا بقیه درخواست نکردن» و اینطوری تمرکز این سازمان‌ها از کارهای اصلیشون پرت میشه.
دولت در جوابش گفته:
«ممکنه مردم علاقه داشته باشن بدونن کدوم موسسه‌ها عکس شاه رو درخواست کردن. اما انگیزه پشت این علاقه احتمالا بیشتر روی اینه که بفهمن کیا درخواست *نکردن*، نه اینکه تصمیم‌گیری دولت یا موثر بودن یه سیاست رو درک کنن. این نوع موشکافی لزوما به نفع عموم مردم نیست و میتونه به طور ناعادلانه باعث بشه نهادها به خاطر یه تصمیم اختیاری که تاثیری روی خدمات عمومی‌شون نداره، مورد انتقاد قرار بگیرن. این نوع توجه منفی میتونه باعث بشه سازمان‌ها در آینده به خاطر پوشش رسانه‌ای منفی یا آسیب به اعتبارشون، از شرکت در طرح‌های مشابه خودداری کنن.»
نظر کارشناس‌ها و گروه‌های مخالف
دکتر اد اونز، یه مورخ مسائل سلطنتی، این مخفی‌کاری دولت رو «یه جور طفره رفتن» و «بیشتر از پوچ» توصیف کرده. به نظر اون، این کار نشون میده که دولت نگران آسیب بیشتر به وجهه سلطنته. اون میگه: «اینکه بیمارستان‌ها به اتفاق آرا پرتره‌ها رو درخواست نکردن، نشون میده بین تصویر عمومی سلطنت وقتی میخواد با نهادهای عمومی مثل بیمارستان‌های دولتی ارتباط برقرار کنه و رابطه واقعی اونها با سلطنت، یه فاصله‌ای وجود داره».
اونز اضافه میکنه: «اگه صد سال به عقب برگردیم، تقریبا میشد با اطمینان گفت که عکس پادشاه رو توی اکثر موسسات عمومی و خیلی از موسسات و خونه‌های خصوصی میدیدیم. این وضعیت فعلی از نظر اهمیتی که این شخصیت خاص برای زندگی مردم عادی داره، خیلی گویاست.»
از طرف دیگه، گراهام اسمیت، مدیرعامل گروه کمپین ضد سلطنت «جمهوری»، میگه که کاهش حمایت عمومی باعث شده «احتمال جنجالی شدن خرج کردن پول برای پرتره‌ها خیلی بیشتر از گذشته باشه». اون معتقده مخفی‌کاری در مورد هزینه‌های عمومی برای جلوگیری از جنجال، قابل قبول نیست و «هدف اصلی آزادی اطلاعات اینه که به مردم اجازه بده عملکرد و تصمیمات مقامات عمومی رو قضاوت کنن».
این بحث‌ها در شرایطی مطرح میشه که طبق نظرسنجی موسسه «یوگاو»، درصد بزرگسالانی که فکر میکنن سلطنت برای بریتانیا خوبه، از ۶۰ درصد در ژوئیه ۲۰۱۹ به ۵۱ درصد در مارس ۲۰۲۴ کاهش پیدا کرده. در همین دوره، مجموع افرادی که فکر میکنن سلطنت بده یا نه خوبه نه بد، از ۳۴ درصد به ۴۴ درصد رسیده.
عکاس سلطنتی
عکاس این پرتره، هوگو برناند، تنها عکاس پرتره‌ای هست که «حکم سلطنتی» داره؛ یه نشانه تقدیر برای کسی که به طور منظم به خاندان سلطنتی خدمات ارائه میده. به همین خاطر، اون تنها عکاس واجد شرایط برای گرفتن پرتره‌های سلطنتی به حساب میاد. برناند پرتره‌های رسمی تاج‌گذاری شاه چارلز سوم رو هم گرفته و اون کار رو «بزرگترین سفارش زندگی» خودش توصیف کرده.
دیدگاهتان را بنویسید