خلاصه
- راکت ولکان سنتور ULA جایگزین نسل قدیمی راکت‌های اطلس ۵ و دلتا ۴ شده.
- این راکت برای ماموریت‌های فضایی امنیتی آمریکا و همچنین ماموریت‌های تجاری، از جمله پرتاب ماهواره‌های پروژه کایپر آمازون، طراحی شده.
- ولکان سنتور از دو موتور BE-4 بلو اوریجین (سوخت متان) در مرحله اول و دو موتور RL10 (سوخت هیدروژن) در مرحله دومش استفاده میکنه و میشه تا ۶ بوستر سوخت جامد بهش اضافه کرد.
- اولین پرواز موفقیت‌آمیزش در ژانویه ۲۰۲۴ بود، هرچند ماه‌نشین پرگرین که حمل میکرد دچار مشکل شد؛ در پرتاب دوم هم مشکل بوستر پیش اومد ولی راکت ماموریت رو تکمیل کرد.
- نیروی فضایی آمریکا با وجود نارضایتی از تاخیرها، در مارس ۲۰۲۵ راکت ولکان رو برای ماموریت‌های امنیت ملی تایید کرد.
- ULA برنامه‌هایی برای ارتقای آینده مثل سیستم استفاده مجدد SMART برای موتورها و ساخت نسخه سنگین‌تر ولکان هوی (با سه هسته) داره.
- این راکت قابلیت حمل فضانورد رو هم داره و میتونه فضاپیماهایی مثل استارلاینر رو به فضا ببره.
شاید اسم راکت ولکان سنتور (Vulcan Centaur) به گوشتون خورده باشه. این یک وسیله پرتاب سنگین‌وزنه که شرکت «اتحاد پرتاب آمریکا» یا همون ULA اون رو ساخته و ازش استفاده میکنه. این راکت در واقع اومده تا جایگزین دو تا از راکت‌های قدیمی‌تر همین شرکت یعنی «اطلس ۵» و «دلتا ۴» بشه. هدف اصلی از طراحی ولکان، انجام ماموریت‌های برنامه «پرتاب فضایی امنیت ملی» (NSSL) بوده که برای آژانس‌های اطلاعاتی و وزارت دفاع آمریکا کار میکنه. البته ULA فکر میکنه که قیمت پرتاب‌های این راکت اونقدر مناسب هست که بتونه مشتری‌های تجاری رو هم به سمت خودش بکشه.
داستان ساخت این راکت از سال ۲۰۱۴ شروع شد. اون موقع ULA دو تا دلیل اصلی برای ساخت یک راکت جدید داشت. یکی اینکه رقیب قدرتمندی مثل اسپیس ایکس با راکت فالکون ۹ که قابلیت استفاده مجدد داشت، مشتری‌های تجاری و دولتی رو به سمت خودش میکشید و ULA بیشتر به قراردادهای نظامی و جاسوسی وابسته شده بود. دلیل دوم هم به مسائل سیاسی برمیگشت. در سال ۲۰۱۴، اتفاقات مربوط به کریمه باعث شد کنگره آمریکا از اینکه پنتاگون به راکت اطلس ۵ که از موتور روسی RD-180 استفاده میکرد وابسته باشه، احساس ناراحتی کنه. در نهایت، در سال ۲۰۱۶، کنگره قانونی رو تصویب کرد که ارتش رو از خرید خدمات پرتاب با موتور RD-180 بعد از سال ۲۰۲۲ منع میکرد.
اول قرار بود اولین پرتاب ولکان سنتور در سال ۲۰۱۹ انجام بشه، اما به خاطر چالش‌های فنی در ساخت موتور جدید مرحله اولش یعنی BE-4 و همینطور مرحله دومش یعنی سنتور، این پرتاب چند بار به تعویق افتاد.
سفر به ماه و چالش‌های مسیر
بالاخره در تاریخ ۸ ژانویه ۲۰۲۴، ولکان سنتور اولین پرواز تقریبا بی‌نقص خودش رو انجام داد. توی این ماموریت، ماه‌نشین «پرگرین» (Peregrine) رو حمل میکرد که اولین ماموریت از برنامه «خدمات تجاری باربری به ماه» ناسا بود. البته خود ماه‌نشین پرگرین کمی بعد از جدا شدن از راکت دچار مشکل فنی توی سیستم پیشرانش خودش شد و نتونست روی ماه فرود بیاد، اما شرکت سازنده‌اش یعنی «آستروباتیک» اعلام کرد که راکت ولکان سنتور کار خودش رو بدون هیچ مشکلی انجام داده.
دومین پرتاب این راکت که برای گرفتن تاییدیه برنامه NSSL بود، در تاریخ ۴ اکتبر ۲۰۲۴ انجام شد. توی این پرتاب، با وجود اینکه نازل یکی از بوسترهای سوخت جامد GEM-63XL از جاش کنده شد و باعث کاهش و نامتقارن شدن نیروی پیشرانش شد، راکت تونست محموله رو به مدار مورد نظر برسونه. بعد از یک بررسی پنج ماهه روی این دو پرتاب، نیروی فضایی آمریکا در مارس ۲۰۲۵، راکت ولکان رو برای ماموریت‌های NSSL تایید کرد.
نگاهی به ساختار و مشخصات فنی ولکان سنتور
برای ساخت ولکان سنتور، از خیلی از تکنولوژی‌های راکت‌های قبلی ULA یعنی اطلس ۵ و دلتا ۴ استفاده شده تا هم عملکرد بهتری داشته باشه و هم هزینه‌های تولیدش کمتر بشه. برخلاف رقبایی مثل اسپیس ایکس و بلو اوریجین که تقریبا همه چیز رو خودشون میسازن، ULA که خودش حاصل همکاری بویینگ و لاکهید مارتین هست، برای ساخت قطعات اصلی راکت به شرکت‌های پیمانکار دیگه وابسته است.
مرحله اول – بوستر ولکان
مرحله اول ولکان، شباهت زیادی به «هسته بوستر مشترک» راکت دلتا ۴ داره و حتی توی همون کارخونه در دیکیتر آلاباما و با خیلی از همون تجهیزات ساخته میشه، فقط قطرش حدود ۰.۳ متر (یعنی ۱ فوت) بزرگتره. مهمترین تغییری که توی این مرحله اتفاق افتاده، استفاده از دو موتور BE-4 ساخت شرکت بلو اوریجین هست که با متان مایع (گاز طبیعی مایع) کار میکنن.
متان در مقایسه با هیدروژن مایعی که توی دلتا ۴ استفاده میشد، چگالی بیشتری داره و نقطه جوشش هم بالاتره. این ویژگی باعث میشه مخازن سوخت کوچکتر و سبک‌تر باشن. همچنین متان تمیزتر از کروسنی میسوزه که توی اطلس ۵ استفاده میشد. این سوختن تمیز باعث میشه رسوبات هیدروکربنی کمتری توی موتورها جمع بشه که اگه در آینده بخوان از سیستم استفاده مجدد SMART استفاده کنن، کار بازسازی موتورها راحت‌تر میشه.
مشخصات فنی مرحله اول:
- ارتفاع: ۳۳.۳ متر (۱۰۹ فوت)
- قطر: ۵.۴ متر (۱۸ فوت)
- جرم خالی: ۲۸,۶۰۰ کیلوگرم (۶۳,۱۰۰ پوند)
- جرم کل: ۳۸۲,۰۰۰ کیلوگرم (۸۴۲,۰۰۰ پوند)
- موتورها: ۲ موتور BE-4
- حداکثر نیروی پیشرانش: ۴,۸۹۳ کیلونیوتن (۱,۱۰۰,۰۰۰ پوند-نیرو)
- ایمپالس ویژه: ۳۲۰ ثانیه در سطح دریا / ۳۴۰ ثانیه در خلا
- زمان سوختن: ۲۹۹ ثانیه
- سوخت: اکسیژن مایع و متان مایع (LOX / CH4)
مرحله دوم – سنتور ۵ (Centaur V)
مرحله دوم این راکت، «سنتور ۵» نام داره که یک نسخه ارتقا یافته از «سنتور ۳» هست که روی راکت اطلس ۵ استفاده میشد و عملکرد بهتری داره. این مرحله از دو موتور RL10 ساخت شرکت «آیروجت راکت‌داین» استفاده میکنه و سوختش هم هیدروژن مایع هست.
مشخصات فنی مرحله دوم:
- ارتفاع: ۱۲.۶ متر (۴۱ فوت)
- قطر: ۵.۴ متر (۱۸ فوت)
- جرم خالی: ۷,۱۰۰ کیلوگرم (۱۵,۷۰۰ پوند)
- جرم کل: ۵۳,۶۰۰ کیلوگرم (۱۱۸,۲۰۰ پوند)
- زمان سوختن: ۱,۰۷۷ ثانیه
- سوخت: اکسیژن مایع و هیدروژن مایع (LOX / LH2)
بوسترهای سوخت جامد – GEM 63XL
برای اینکه ولکان بتونه بارهای سنگین‌تری رو حمل کنه، میشه تا شش بوستر سوخت جامد (SRB) مدل GEM 63XL ساخت شرکت «نورثروپ گرومن» بهش اضافه کرد. این بوسترها در واقع نسخه کشیده‌تر بوسترهای GEM 63 هستن که روی راکت اطلس ۵ استفاده میشدن.
مشخصات فنی بوسترهای GEM-63XL:
- تعداد بوسترها: ۰، ۲، ۴ یا ۶ عدد
- ارتفاع: ۲۱.۹۸ متر (۸۶۵.۳ اینچ)
- قطر: ۱.۶۲ متر (۶۳.۷ اینچ)
- جرم خالی: ۴,۵۲۱ کیلوگرم (۹,۹۶۶ پوند)
- جرم کل: ۵۳,۰۳۰ کیلوگرم (۱۱۶,۹۲۰ پوند)
- جرم سوخت: ۴۷,۸۵۳ کیلوگرم (۱۰۵,۴۹۷ پوند)
- حداکثر نیروی پیشرانش هر بوستر: ۲,۰۶۱ کیلونیوتن (۴۶۳,۲۴۹ پوند-نیرو)
- مجموع نیروی پیشرانش با ۶ بوستر: ۱۲,۳۶۴ کیلونیوتن (۲,۷۷۹,۴۹۴ پوند-نیرو)
- ایمپالس ویژه: ۲۸۰.۳ ثانیه
- زمان سوختن: ۸۷.۳ ثانیه
- نوع سوخت: AP / HTPB / Al
یک راکت ولکان سنتور تک هسته‌ای با شش بوستر سوخت جامد، قدرتی معادل راکت بزرگتر و گرون‌تر دلتا ۴ هوی (Delta IV Heavy) که سه هسته داشت، تولید میکنه. این ترکیب میتونه ۲۷,۲۰۰ کیلوگرم بار رو به مدار پایینی زمین (LEO) ببره. این عدد خیلی بیشتر از ظرفیت ۱۸,۸۵۰ کیلوگرمی اطلس ۵ (با یک هسته و پنج بوستر) و نزدیک به ظرفیت ۲۸,۷۹۰ کیلوگرمی دلتا ۴ هوی هست.
شرکت «بیاند گراویتی» (Beyond Gravity) هم قطعات دیگه‌ای مثل آداپتور بین دو مرحله، فیرینگ (پوشش محموله) و اتصالات محموله رو میسازه. این اتصالات، محموله و فیرینگ رو به مرحله دوم وصل نگه میدارن تا زمانی که دستور جداسازی صادر بشه. این شرکت همچنین یک سپر حرارتی برای محافظت از تجهیزات فراهم میکنه.
توانایی حمل فضانورد و تاریخچه توسعه
راکت ولکان سنتور طوری طراحی شده که بتونه تاییدیه لازم برای حمل فضانورد رو هم بگیره. این یعنی در آینده میتونه فضاپیماهایی مثل «استارلاینر» بویینگ یا «دریم چیسر» سیرا نوادا رو به فضا ببره.
در سپتامبر ۲۰۱۸، ULA اعلام کرد که موتور BE-4 ساخت بلو اوریجین رو که با اکسیژن مایع و متان مایع کار میکنه، برای جایگزینی موتور روسی RD-180 انتخاب کرده. این موتور اون موقع سه سال بود که در حال توسعه بود و ULA انتظار داشت که مرحله جدید و موتور جدید از سال ۲۰۱۹ پروازهاشون رو شروع کنن. قرار بود دو تا از این موتورهای BE-4 با نیروی پیشرانش ۲۴۰۰ کیلونیوتن روی بوستر جدید نصب بشن. یک ماه بعد، ULA برای کاهش هزینه‌ها، ساختار شرکت و نیروی کارش رو تغییر داد و اعلام کرد که جانشین اطلس ۵ قراره ترکیبی از تکنولوژی‌های اطلس ۵ و دلتا ۴ باشه تا هزینه پرتاب نصف بشه.
در سال ۲۰۱۵، ULA رسما از راکت ولکان رونمایی کرد و گفت که به تدریج جایگزین راکت‌های فعلی میشه. اون موقع پیش‌بینی میشد که ولکان با یک مرحله اول جدید بر اساس قطر و فرایند تولید دلتا ۴ عرضه بشه و از دو موتور BE-4 یا به عنوان گزینه جایگزین، از موتور AR1 شرکت آیروجت راکت‌داین استفاده کنه. مرحله دوم هم قرار بود همون سنتور ۳ باشه که روی اطلس ۵ استفاده میشد. یک ارتقای بعدی به اسم ACES هم برای چند سال بعد از اولین پرواز ولکان برنامه‌ریزی شده بود. ULA همچنین یک طرح مفهومی برای استفاده مجدد از موتورهای بوستر ولکان ارائه داد که طبق اون، ماژول موتورها بعد از خاموش شدن، از مخازن سوخت جدا میشد و با یک سپر حرارتی بادی وارد جو میشد.
سرمایه‌گذاری و تغییرات در طراحی
در چند سال اول، هیات مدیره ULA به صورت فصلی بودجه لازم برای توسعه ولکان سنتور رو تامین میکرد. تا اکتبر ۲۰۱۸، دولت آمریکا حدود ۱.۲ میلیارد دلار در قالب یک مشارکت دولتی-خصوصی برای توسعه این راکت سرمایه‌گذاری کرده بود و برنامه‌هایی برای سرمایه‌گذاری بیشتر هم وجود داشت.
نیروی هوایی آمریکا هم تا مارس ۲۰۱۶، مبلغ ۲۰۲ میلیون دلار برای توسعه ولکان اختصاص داده بود. مدیرعامل ULA، توری برونو، اون موقع گفته بود که ساخت راکت‌های جدید معمولا ۲ میلیارد دلار هزینه داره که ۱ میلیارد دلرش فقط برای موتور اصلیه. در مارس ۲۰۱۸، برونو اعلام کرد که تا اون لحظه «۷۵ درصد» بودجه ولکان-سنتور به صورت خصوصی تامین شده. در اکتبر ۲۰۱۸، ULA یک قرارداد ۹۶۷ میلیون دلاری از نیروی هوایی گرفت تا یک نمونه اولیه از سیستم پرتاب ولکان رو به عنوان بخشی از برنامه NSSL توسعه بده.
در سپتامبر ۲۰۱۵، اعلام شد که تولید موتور BE-4 برای انجام آزمایش‌های بیشتر افزایش پیدا میکنه. سال بعد، ULA در حال طراحی دو نسخه از مرحله اول ولکان بود؛ نسخه‌ای که با موتور BE-4 کار میکرد قطر ۵.۴ متری داشت تا با سوخت متان که چگالی کمتری داره سازگار باشه. در اواخر سال ۲۰۱۷، مرحله بالایی به مدل بزرگتر و سنگین‌تر سنتور ۵ تغییر کرد و اسم کامل راکت به «ولکان سنتور» تبدیل شد. در می ۲۰۱۸، ULA اعلام کرد که موتور RL10 از شرکت آیروجت راکت‌داین رو برای مرحله بالایی ولکان سنتور انتخاب کرده و در سپتامبر همون سال، انتخاب موتور BE-4 بلو اوریجین برای مرحله اول نهایی شد.
تاخیرها و آماده‌سازی برای پرواز
در اکتبر ۲۰۱۸، نیروی هوایی آمریکا یک قرارداد جدید برای خدمات پرتاب NSSL با نیازمندی‌های جدید منتشر کرد که باعث شد اولین پرواز ولکان که قبلا به ۲۰۲۰ موکول شده بود، دوباره تا آوریل ۲۰۲۱ به تاخیر بیفته.
در آگوست ۲۰۱۹، قطعات سکوی پرتاب متحرک ولکان (MLP) به مرکز عملیات پردازش پروازهای فضایی در نزدیکی پایگاه‌های پرتاب SLC-40 و SLC-41 در کیپ کاناورال فلوریدا منتقل شد. این سکو که ۵۶ متر ارتفاع داره، روی ریل حرکت میکنه.
در فوریه ۲۰۲۱، ULA اولین بوستر کامل شده ولکان رو برای آزمایش‌های اولیه به فلوریدا فرستاد.
ULA در آگوست ۲۰۱۹ گفته بود که ولکان سنتور در اوایل ۲۰۲۱ پرواز میکنه و ماه‌نشین پرگرین رو حمل میکنه. اما تا دسامبر ۲۰۲۰، به خاطر مشکلات فنی موتور BE-4، پرتاب به سال ۲۰۲۲ موکول شد. در ژوئن ۲۰۲۱، شرکت آستروباتیک اعلام کرد که به خاطر همه‌گیری کرونا، ماه‌نشین پرگرین به موقع آماده نمیشه و این موضوع باعث تاخیر بیشتر در اولین پرتاب ولکان شد. در نهایت، تاخیرهای بیشتر پرگرین، پرواز ولکان رو به سال ۲۰۲۳ کشوند.
در مارس ۲۰۲۳، یک نمونه آزمایشی از مرحله سنتور ۵ در حین تست دچار مشکل شد. برای حل این مشکل، ULA ساختار این مرحله رو تغییر داد و یک سنتور جدید برای اولین پرواز ولکان ساخت. در اکتبر ۲۰۲۳، ULA اعلام کرد که قصد داره تا پایان همون سال ولکان سنتور رو پرتاب کنه.
پیکربندی‌ها و ظرفیت حمل بار
ULA برای مدل‌های مختلف ولکان سنتور از یک سیستم نام‌گذاری چهار کاراکتری استفاده میکنه. دو حرف اول VC هست که مخفف Vulcan و Centaur هست. کاراکتر سوم تعداد بوسترهای سوخت جامد (SRB) رو نشون میده که میتونه ۰، ۲، ۴ یا ۶ باشه. کاراکتر چهارم هم طول فیرینگ یا همون پوشش محموله رو مشخص میکنه: S برای استاندارد (۱۵.۵ متر) و L برای بلند (۲۱.۳ متر). برای مثال، «VC6L» یعنی یک راکت ولکان با مرحله دوم سنتور، شش بوستر سوخت جامد و فیرینگ بلند.
مدل‌های استاندارد این راکت با دو یا شش بوستر عرضه میشن و مدل‌های بدون بوستر یا با چهار بوستر فقط برای ماموریت‌های خاص ارائه میشن.
ظرفیت حمل بار ولکان سنتور به مدارهای مختلف:
| نسخه | تعداد بوستر | مدار ایستگاه فضایی (ISS) | مدار خورشیدآهنگ (SSO) | مدار میانی زمین (MEO) | مدار زمین‌ثابت (GEO) | مدار انتقال به زمین‌ثابت (GTO) | مدار مولنیا (Molniya) | مدار انتقال به ماه (TLI) | مدار انتقال به مریخ (TMI) |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| VC0 | ۰ | ۸,۸۰۰ kg | ۷,۹۰۰ kg | ۳۰۰ kg | — | ۳,۳۰۰ kg | ۲,۵۰۰ kg | ۲,۱۰۰ kg | — |
| VC2 | ۲ | ۱۶,۳۰۰ kg | ۱۴,۴۰۰ kg | ۳,۸۰۰ kg | ۲,۵۰۰ kg | ۸,۳۰۰ kg | ۶,۲۰۰ kg | ۶,۲۰۰ kg | ۳,۶۰۰ kg |
| VC4 | ۴ | ۲۱,۴۰۰ kg | ۱۸,۵۰۰ kg | ۶,۱۰۰ kg | ۴,۸۰۰ kg | ۱۱,۶۰۰ kg | ۸,۹۰۰ kg | ۹,۱۰۰ kg | ۶,۰۰۰ kg |
| VC6 | ۶ | ۲۵,۶۰۰ kg | ۲۲,۳۰۰ kg | ۷,۹۰۰ kg | ۶,۳۰۰ kg | ۱۴,۴۰۰ kg | ۱۰,۶۰۰ kg | ۱۱,۳۰۰ kg | ۷,۶۰۰ kg |
| VC6 (ارتقا یافته) | ۶ | ۲۶,۹۰۰ kg | TBA | ۸,۶۰۰ kg | ۷,۰۰۰ kg | ۱۵,۳۰۰ kg | TBA | ۱۲,۱۰۰ kg | ۷,۶۰۰ kg |
این ظرفیت‌ها بر اساس نیازمندی‌های برنامه NSSL و با در نظر گرفتن فضای لازم برای رشد در آینده طراحی شدن. یک راکت ولکان سنتور با شش بوستر سوخت جامد میتونه ۲۷,۲۰۰ کیلوگرم بار رو به مدار پایینی زمین (LEO) ببره که تقریبا با ظرفیت دلتا ۴ هوی برابری میکنه.
تاریخچه پرتاب‌ها و ماموریت‌های آینده
تا امروز، ولکان سنتور سه پرواز موفق داشته.
پرواز شماره ۱: ماموریت Cert-1
- تاریخ: ۸ ژانویه ۲۰۲۴
- پیکربندی: VC2S
- محموله اصلی: ماه‌نشین پرگرین
- نتیجه: موفقیت‌آمیز
این اولین پرواز ولکان سنتور بود و به عنوان اولین ماموریت از دو ماموریت لازم برای گرفتن تاییدیه NSSL انجام شد. در این پرواز، قابلیت روشن شدن مجدد موتور مرحله دوم سنتور برای رسوندن چند محموله به مدارهای مختلف هم نمایش داده شد.
پرواز شماره ۲: ماموریت Cert-2
- تاریخ: ۴ اکتبر ۲۰۲۴
- پیکربندی: VC2S
- محموله: شبیه‌ساز جرمی
- نتیجه: موفقیت‌آمیز
این دومین پرواز برای گرفتن تاییدیه NSSL بود. ابتدا قرار بود فضاپیمای «دریم چیسر» در این ماموریت پرتاب بشه، اما به خاطر تاخیر در آماده شدن دریم چیسر، ULA یک شبیه‌ساز جرمی رو به همراه چند آزمایش برای توسعه تکنولوژی‌های آینده سنتور ۵ پرتاب کرد. در حدود ۳۷ ثانیه بعد از پرتاب، نازل یکی از بوسترهای سوخت جامد کنده شد و جرقه‌هایی در خروجی موتور دیده شد. با اینکه بوستر تا پایان ۹۰ ثانیه به کار خودش ادامه داد، این اتفاق باعث کاهش و نامتقارن شدن نیروی پیشرانش شد. راکت کمی کج شد اما سیستم هدایت و موتورهای اصلی تونستن این مشکل رو جبران کنن و با حدود ۲۰ ثانیه بیشتر روشن موندن، راکت رو در مدار درست قرار بدن. با وجود این مشکل، پرتاب موفقیت‌آمیز بود و نیروی فضایی «استحکام کل سیستم ولکان» رو تحسین کرد. بعدا مشخص شد که این مشکل به خاطر یک نقص تولیدی در یکی از عایق‌های داخل نازل بوده.
پرواز شماره ۳: ماموریت USSF-106
- تاریخ: ۱۳ آگوست ۲۰۲۵
- پیکربندی: VC4S
- محموله: ماهواره NTS-3 و محموله‌های دیگر
- نتیجه: موفقیت‌آمیز
این ماموریت، اولین پرواز ولکان برای برنامه امنیت ملی (NSSL) بود. در این پرتاب، ماهواره آزمایشی NTS-3 برای تست تکنولوژی‌های نسل جدید ماهواره‌های GPS به فضا فرستاده شد. این پرتاب همچنین اولین استفاده از پیکربندی VC4S بود.
نارضایتی‌ها و مسیر پیش رو
با وجود اینکه ولکان تاییدیه لازم رو گرفته، مقامات نظامی از عملکرد این راکت در طول دوره طولانی توسعه‌اش ناراضی بودن. در می ۲۰۲۵، سرلشکر استفن جی. پردی در یک شهادت‌نامه کتبی به کمیته نیروهای مسلح مجلس نمایندگان گفت که عملکرد این برنامه در سال گذشته «غیررضایت‌بخش» بوده. او اشاره کرد که انتقال کند از راکت‌های بازنشسته اطلس و دلتا به ولکان، باعث تاخیر در چهار پرتاب امنیت ملی شده و اهداف نیروی فضایی رو مختل کرده. پردی گفت که ULA باید در آینده «اعتماد رو ترمیم کنه» و مسئولیت‌پذیری بیشتری از خودش نشون بده.
این نارضایتی‌ها بعد از چندین سال تاخیر در برنامه ولکان به وجود اومد. در می ۲۰۲۴، فرانک کالولی، دستیار وزیر نیروی هوایی، در نامه‌ای به مدیران بویینگ و لاکهید مارتین نوشت: «من نگران توانایی ULA در افزایش تولید راکت ولکان و تعداد پرتاب‌ها برای رفع نیازهای ما هستم. در حال حاضر، ماهواره‌های نظامی روی زمین منتظر هستن به خاطر تاخیرهای ولکان.»
برنامه‌های آینده و ارتقاها
ULA برنامه‌های زیادی برای آینده ولکان سنتور داره. این شرکت میخواد از سال ۲۰۲۵ اولین ارتقاها رو معرفی کنه و بعد از اون هر دو سه سال یک بار بهبودهایی رو اعمال کنه.
مرحله بالایی ACES (لغو شده):
در سال ۲۰۱۵، ULA یک طرح مفهومی برای یک مرحله بالایی پیشرفته به اسم ACES داشت که با اکسیژن و هیدروژن مایع کار میکرد و میتونست تا هفته‌ها در مدار فعال بمونه. اما این طرح در سپتامبر ۲۰۲۰ لغو شد و ULA اعلام کرد که مرحله دوم ولکان همون سنتور ۵ خواهد بود که نسخه بزرگتر و قوی‌تر سنتور مورد استفاده در اطلس ۵ هست. با این حال، U-L-A همچنان روی ساخت مراحل بالایی با استقامت صدها برابر بیشتر از مدل‌های فعلی کار میکنه تا بتونن کارهایی مثل یدک‌کش فضایی رو هم انجام بدن.
استفاده مجدد با سیستم SMART:
یک ایده جالب برای ارتقای ولکان، استفاده از سیستم SMART هست که مخفف «تکنولوژی بازگشت هوشمند ماژولار و خودمختار» هست. در این طرح، بعد از خاموش شدن موتورهای بوستر، ماژول موتورها، تجهیزات الکترونیکی و ساختار پیشرانش از مخازن سوخت جدا میشن. این ماژول بعد با یک سپر حرارتی بادی در جو حرکت میکنه و بعد از باز شدن چتر نجات، در آب فرود میاد و سپر حرارتی مثل یک قایق عمل میکنه. ULA تخمین میزنه که این تکنولوژی میتونه هزینه پیشرانش مرحله اول رو تا ۹۰ درصد و هزینه کل مرحله اول رو تا ۶۵ درصد کاهش بده. با توجه به تعداد بالای پرتاب‌هایی که برای پروژه اینترنت ماهواره‌ای «کایپر» آمازون لازمه، ایده استفاده مجدد از موتورها دوباره جدی شده و ULA گفته که قصد داره این تکنولوژی رو در حین پرتاب‌های این منظومه ماهواره‌ای آزمایش کنه.
ولکان هوی (Vulcan Heavy):
در سپتامبر ۲۰۲۰، ULA اعلام کرد که در حال بررسی یک نسخه سنگین‌تر از ولکان با سه هسته بوستر هست. این ایده بعد از اینکه تصویری از یک مدل این راکت در شبکه‌های اجتماعی پخش شد، مورد توجه قرار گرفت و مدیرعامل ULA هم با انتشار یک عکس واضح‌تر تایید کرد که این موضوع در حال بررسیه.
لیست پرتاب‌های آینده
ULA یک لیست بلند بالا از پرتاب‌های برنامه‌ریزی شده برای ولکان داره. این شرکت قصد داره در سال‌های ۲۰۲۵ و ۲۰۲۶، با ترکیب راکت‌های اطلس و ولکان، به نرخ پرتاب حدودا دو بار در ماه برسه.
- Q3 2025: ماموریت USSF-87 برای نیروی فضایی آمریکا
- Q4 2025: اولین پرتاب از ۳۸ پرتاب برای پروژه کایپر آمازون
- Q4 2025: اولین ماموریت GPS برای ولکان (GPS III SV09)
- ۲۰۲۵: اولین پرتاب فضاپیمای دریم چیسر
- ۲۰۲۵: اولین پرتاب ولکان از پایگاه وندنبرگ برای دفتر ملی شناسایی (NRO)
- و ده‌ها ماموریت دیگر برای نیروی فضایی، NRO و ناسا که تا سال ۲۰۲۷ و بعد از اون برنامه‌ریزی شدن.
منابع
- [۲] ULA (@ulalaunch) / X
- [۴] Space Force is not mad, but just disappointed in ULA’s Vulcan delays
- [۶] ULA Vulcan rocket to launch Space Force mission from Cape Canaveral
- [۸] ULA continues launch prep of Vulcan for U.S. Space Force’s Space Systems Command USSF-106 mission – SatNews
- [۱۰] After first operational launch, here’s the next big test for ULA’s Vulcan rocket – Ars Technica
- [۱۲] Vulcan
- [۱] Vulcan Centaur – Wikipedia
- [۳] The Pentagon seems to be fed up with ULA’s rocket (Vulcan) delays : r/SpaceXLounge
- [۵] U.S. Space Force certifies ULA’s Vulcan rocket to begin launching national security missions – Spaceflight Now
- [۷] Estes ULA Vulcan Rocket – 1:100 Scale Model – Beginner Kit | Estes Rockets
- [۹] Vulcan Rocket Ushers in New Era of National Security Space Launch
- [۱۱] ULA tempers expectations for 2025 launch volume amid transition to Vulcan-centric fleet – SpaceNews
- [۱۳] ULA’s Vulcan Rocket Certified to Launch National Security Space Launch Missions Ushering in New Era of Space Capability for our Country
دیدگاهتان را بنویسید