جت سوپرسونیک اسپایک S-512؛ از نیویورک تا لندن در ۳ ساعت

حالا یه شرکت به اسم اسپایک ایرواسپیس (Spike Aerospace) وارد میدون شده و میخواد نسل جدیدی از هواپیماهای سوپرسونیک رو معرفی کنه. این شرکت معتقده که میشه دوباره سفرهای مافوق صوت رو برگردوند، اما این بار به شکلی ایمن‌تر، ساکت‌تر و مسئولانه‌تر. پروژه اصلی این شرکت، یه جت تجاری به اسم اسپایک اس-۵۱۲ دیپلمات (Spike S-512 Diplomat) هست. هدف اصلی این هواپیما اینه که مشکل سونیک بوم رو حل کنه. مهندس‌های اسپایک با استفاده از طراحی آیرودینامیکی پیشرفته و مدل‌سازی‌های دقیق، موفق شدن صدای این هواپیما رو به شدت کاهش بدن. اونها میگن صدایی که از اس-۵۱۲ به زمین میرسه، بیشتر شبیه به یه «ضربه‌ی نرم» یا یه صدای گنگ و ضعیفه تا اون انفجار مهیب کونکورد. در واقع، این نزدیک‌ترین حالتی به سکوت هست که قوانین فیزیک اجازه میده. با این تکنولوژی که بهش «لو-بوم» (low-boom) یا بوم صوتی کم میگن، میشه دوباره روی قاره‌ها هم با سرعت سوپرسونیک پرواز کرد. این یعنی سفرهایی مثل نیویورک به لندن یا لس آنجلس به توکیو میتونه توی نصف زمان فعلی انجام بشه، بدون اینکه مزاحمتی برای کسی روی زمین ایجاد بشه.

اسپایک ایرواسپیس کیه و دنبال چیه؟

اسپایک ایرواسپیس یه شرکت آمریکایی فعال در زمینه تولید قطعات هوانوردی و هوافضا هست که دفتر مرکزیش توی آتلانتا در ایالت جورجیا قرار داره. این شرکت در سال ۲۰۱۳ تاسیس شده و به صورت خصوصی اداره میشه. اندازه شرکت کوچیکه و بین ۱۱ تا ۵۰ کارمند داره. تخصص اصلی اونها روی طراحی هواپیما، هوانوردی و به خصوص پروازهای سوپرسونیک متمرکزه.

ماموریت این شرکت فقط به ساختن هواپیماهای سریع‌تر خلاصه نمیشه. اونها معتقدن که آینده هوانوردی باید پایدار و دوستدار محیط زیست باشه. برای همین، تیم‌های اسپایک نه تنها روی پروازهای سوپرسونیک، بلکه روی بهینه‌سازی هواپیماهای ساب‌سونیک (با سرعت کمتر از صوت) هم کار میکنن. هدفشون اینه که با بهینه‌سازی طراحی هواپیماها، مصرف سوخت رو به شکل قابل توجهی کاهش بدن و میزان آلایندگی رو کم کنن تا به حفظ سیاره کمک کرده باشن.

نوآوری توی هسته اصلی فعالیت‌های این شرکت قرار داره. اونها میخوان با استفاده از تکنولوژی‌های پیشرفته و مهندسی دقیق، تعریف جدیدی از چیزی که توی آسمون ممکنه ارائه بدن. از نظر اونها، پروژه‌هاشون فقط برای پیشرفت تکنولوژی هوانوردی نیست، بلکه برای ساختن یه دنیای متصل‌تر و پایدارتره. اسپایک ایرواسپیس دنبال سرمایه‌گذارها، شرکا و افراد بااستعدادی میگرده که دیدگاه مشابهی برای متحول کردن سفرهای هوایی دارن تا با هم رویای نسل بعدی هوانوردی رو به واقعیت تبدیل کنن.

توی صفحه لینکدین این شرکت، چند نفر از اعضای کلیدی اون معرفی شدن:

• ویک کاچوریا (Vik Kachoria): رئیس و مدیرعامل شرکت. اون خودش رو به عنوان یه نوآور توی زمینه سفرهای سوپرسونیک و یه سخنران عمومی باتجربه معرفی میکنه که توی حوزه‌های هوافضا، امور مالی و استراتژی تکنولوژی تخصص داره.
• گیلرمو سونلاین (Guillermo Söhnlein): نویسنده کتاب «Titan Unfinished» و بنیانگذار چند موسسه دیگه مثل Humans2Venus Foundation و Space Bridge Partners.
• جان توماس (John Thomas): یکی از اعضای تیم اجرایی که سابقه مدیرعاملی شرکت هواپیمایی ویرجین استرالیا رو داره.
• شریکانت آگراوال (Shreekant Agrawal): مدیر اجرایی توسعه محصول و تحقیق و توسعه هوافضا با تمرکز روی علوم پروازی که سابقه کار توی شرکت‌های بزرگی مثل بوئینگ و نورثروپ گرومن رو داره.

چالش‌های اصلی: از مصرف سوخت تا صدای مهیب

برگشتن به دنیای سوپرسونیک فقط ساختن یه جت سریع‌تر نیست. کلی چالش فنی، محیط زیستی و قانونی وجود داره که آخرین بار جلوی موفقیت این هواپیماها رو گرفت. اسپایک و شرکت‌های مشابه دارن سعی میکنن با ابزارهای هوشمندتر، داده‌های بهتر و تعهد به پایداری بلندمدت، این مشکلات رو حل کنن.

۱. مصرف سوخت و آلایندگی

هواپیماهای سوپرسونیک به طور سنتی خیلی سریع بودن، اما به همون اندازه هم تشنه سوخت. کونکورد به ازای هر مسافر در هر مایل، تا پنج برابر بیشتر از یه هواپیمای ساب‌سونیک معمولی سوخت میسوزوند. این مدل مصرف سوخت امروز با وجود اهداف کاهش آلایندگی، هزینه‌های عملیاتی بالا و انتظارات عمومی، به هیچ وجه قابل قبول نیست.

اسپایک ایرواسپیس یه رویکرد متفاوت در پیش گرفته. اونها دارن با استفاده از تکنیک‌هایی مثل شکل‌دهی آیرودینامیکی، بهینه‌سازی جریان لایه‌ای (laminar flow) و استفاده از ساختارهای سبک و پیشرفته، هواپیمایی میسازن که هم سریع باشه و هم بهینه. بهره‌وری سوخت فقط برای پایداری محیط زیست مهم نیست، بلکه به طور مستقیم روی برد پروازی هواپیما، صرفه اقتصادی و رعایت قوانین محیط زیستی تاثیر میذاره. شعار اونها اینه: «پاک، ساکت و توانا». این مسیریه که هوانوردی سوپرسونیک باید طی کنه و اسپایک از روز اول با همین دیدگاه طراحی رو شروع کرده.

۲. مشکل سونیک بوم

همونطور که گفته شد، صدای انفجاری کونکورد پاشنه آشیلش بود. این صدا باعث شد پروازهای سوپرسونیک روی خشکی توی آمریکا و خیلی از کشورهای دیگه ممنوع بشه و بازار کونکورد به مسیرهای روی اقیانوس محدود بشه.

امروزه، مهندس‌ها دارن با این چالش به طور جدی مقابله میکنن. با شکل‌دهی پیشرفته بدنه هواپیما و مدل‌سازی دقیق آیرودینامیکی، طرح‌های «لو-بوم» در حال توسعه هستن که سطح صدای درک شده رو به شدت کاهش میدن. ابزارهایی مثل دینامیک سیالات محاسباتی (CFD) به مهندس‌ها اجازه میدن تا محل و شدت امواج ضربه‌ای رو پیش‌بینی و اصلاح کنن و مزاحمت روی زمین رو به حداقل برسونن. هدف اینه که سطح صدا به زیر ۷۵ PLdB برسه که تقریبا معادل صدای رعد و برق از فاصله دوره. با رسیدن به این هدف، مسیرهای پروازی جدیدی باز میشه که نه تنها روی اقیانوس‌ها، بلکه روی قاره‌ها هم کشیده میشن. این فقط کاهش صدا نیست، بلکه باز کردن مسیرهای تجاری سودآوره که سفر سوپرسونیک رو از نظر اقتصادی پایدار میکنه.

یه خبر بزرگ هم در این زمینه از واشنگتن دی‌سی اومده. برای اولین بار در بیش از ۵۰ سال، به اداره هوانوردی فدرال آمریکا (FAA) دستور داده شده که ممنوعیت پروازهای سوپرسونیک غیرنظامی روی خشکی رو برداره. این تصمیم تاریخی، آسمون‌ها رو برای سفرهای هوایی سریع‌تر، ساکت‌تر و بهینه‌تر باز میکنه. این تغییر سیاست یه قدم بزرگ رو به جلو محسوب میشه و نشون میده که آینده سفرهای سوپرسونیک دیگه چند دهه دور نیست، بلکه همین الان در حال ساخته شدنه.

معرفی جت اس-۵۱۲: مشخصات و ویژگی‌های خاص

جت اسپایک اس-۵۱۲ یه هواپیمای تجاری سوپرسونیک (supersonic business jet) هست که در حال حاضر در مرحله توسعه قرار داره. این هواپیما طراحی شده تا سفرهای طولانی برای مسافرهای تجاری و خصوصی رو خیلی سریع‌تر کنه. برای مثال، پرواز از نیویورک به لندن که الان شش تا هفت ساعت طول میکشه، با این جت فقط سه تا چهار ساعت زمان میبره. یا سفر از لس آنجلس به توکیو از ۱۴ تا ۱۶ ساعت به هشت ساعت کاهش پیدا میکنه.

یکی از جالب‌ترین و متفاوت‌ترین ویژگی‌های طراحی اس-۵۱۲، کابین بدون پنجره مسافرهاشه. بله، درست شنیدید! این هواپیما پنجره‌های سنتی رو نداره. این تصمیم چند دلیل فنی مهم داره. حذف پنجره‌ها مشکلات ساختاری مربوط به بدنه رو از بین میبره و باعث میشه بدنه محکم‌تری ساخته بشه. همچنین وزن کلی هواپیما رو کاهش میده. یه پوسته‌ی خارجی صاف و بدون بریدگی برای پنجره‌ها، نیروی پسا (drag) رو هم کم میکنه که به بهره‌وری سوخت کمک میکنه.

حالا سوال اینه که مسافرها از کجا بیرون رو ببینن؟ به جای پنجره، دیوارهای داخلی کابین با صفحه‌نمایش‌های بسیار نازک و خمیده با کیفیت اچ‌دی پوشونده میشن. این صفحه‌نمایش‌ها تصاویر زنده‌ای رو از محیط بیرون نشون میدن که توسط میکرو-دوربین‌های نصب شده روی بدنه هواپیما ضبط میشن. مسافرها میتونن نمای پانورامیک و کاملی از اطراف داشته باشن. اگه هم نخوان بیرون رو ببینن، میتونن صفحه‌ها رو کم‌نور کنن تا بخوابن، یا تصاویر دیدنی دیگه‌ای که توی سیستم ذخیره شده رو تماشا کنن. اینطوری دیگه خبری از نور شدید خورشید و بستن شید پنجره هم نیست. این کابین دیجیتال که بهش «Multiplex Digital Cabin» هم میگن، میتونه برای ارائه‌های کاری یا سرگرمی‌های شخصی هم استفاده بشه.

مشخصات فنی اس-۵۱۲

اطلاعات فنی این هواپیما از منابع مختلفی مثل وبسایت خود شرکت و ویکی‌پدیا جمع‌آوری شده که ممکنه کمی با هم تفاوت داشته باشن، چون پروژه در حال توسعه‌ست و مشخصات میتونه تغییر کنه. در ادامه یه نگاه کلی به این مشخصات میندازیم:

ویژگی	مقدار (بر اساس منابع مختلف)
نقش	جت تجاری سوپرسونیک
ظرفیت	۱۲ تا ۱۸ مسافر (بعضی منابع تا ۲۲ نفر هم ذکر کردن)
سرعت کروز	ماخ ۱.۶ (حدود ۱۷۰۰ کیلومتر بر ساعت)
حداکثر سرعت	ماخ ۱.۸ (حدود ۱۹۱۳ کیلومتر بر ساعت)
برد پروازی	۶۲۰۰ مایل دریایی (حدود ۱۱۵۰۰ کیلومتر)
سقف پروازی	۵۰,۰۰۰ فوت (حدود ۱۵,۰۰۰ متر)
طول هواپیما	۱۲۲ فوت (۳۷ متر) یا ۱۳۱ فوت (۴۰ متر)
طول بال‌ها	۵۸ فوت (۱۸ متر) یا ۶۰ فوت (۱۸.۳ متر)
وزن خالی	۴۷,۲۵۰ پوند (۲۱,۴۳۲ کیلوگرم)
حداکثر وزن برخاست	۱۱۵,۰۰۰ پوند (۵۲,۱۶۳ کیلوگرم)
ظرفیت سوخت	۴۰,۰۰۰ تا ۵۶,۰۰۰ پوند
موتورها	دو موتور با نیروی رانش ۲۰,۰۰۰ پوند برای هر کدوم

تیم طراحی این هواپیما از مهندس‌های باتجربه‌ای تشکیل شده که سابقه کار توی شرکت‌های بزرگی مثل بوئینگ، گلف‌استریم، اکلیپس و ایرباس رو دارن. اونها چند سال روی طراحی‌های اولیه و مشخصات این جت کار کردن و از مواد کامپوزیتی پیشرفته، اویونیک مدرن و سیستم‌های پیشرانه جدید استفاده میکنن.

مسیر پر فراز و نشیب توسعه و زمان‌بندی

توسعه یه هواپیمای سوپرسونیک یه پروژه بلندپروازانه و زمان‌بره. اسپایک ایرواسپیس هم از این قاعده مستثنی نیست و برنامه‌هاش در طول زمان دستخوش تغییراتی شده.

• اوایل ۲۰۱۴: شرکت قصد داشت پروژه رو توی نمایشگاه هوایی EAA AirVenture Oshkosh معرفی کنه و انتظار داشت تا دسامبر ۲۰۱۸ هواپیما رو عرضه کنه.
• ژانویه ۲۰۱۷: برنامه این بود که یه نمونه اولیه ساب‌سونیک در مقیاس کوچیک در تابستان ۲۰۱۷ پرواز کنه تا ویژگی‌های آیرودینامیکی در سرعت پایین رو آزمایش کنه. بعد از اون قرار بود نمونه‌های بزرگتر و یه نمونه سوپرسونیک تا آخر ۲۰۱۸ ساخته بشن و گواهینامه نهایی تا سال ۲۰۲۳ گرفته بشه.
• اکتبر ۲۰۱۷: یه خبر مهم منتشر شد. اسپایک اعلام کرد که در تاریخ ۷ اکتبر ۲۰۱۷، نمونه اولیه ساب‌سونیک و بدون سرنشین SX-1.2 رو با موفقیت به پرواز درآورده. این جت یه نمونه اولیه از اس-۵۱۲ بود. در مجموع هفت پرواز کوتاه در یه فرودگاه خصوصی در نیوانگلند انجام شد تا طراحی آیرودینامیکی و کنترل‌های پرواز آزمایش بشن. بین هر پرواز، تنظیماتی روی مرکز جرم، تعادل و سطوح کنترلی هواپیما انجام میشد. این آزمایش‌ها اطلاعات بسیار ارزشمندی رو در اختیار تیم مهندسی قرار داد و نشون داد که طراحی آیرودینامیکی هواپیما معتبره.
• بهار ۲۰۱۸: اسپایک در حال بررسی یه مدل ۴۰ تا ۵۰ نفره برای بازاری بود که پیش‌بینی میشد تا سال ۲۰۲۵ حدود ۱۳ میلیون مسافر علاقه‌مند به حمل و نقل سوپرسونیک داشته باشه.
• سپتامبر ۲۰۱۸: برنامه این بود که اس-۵۱۲ تا اوایل ۲۰۲۱ پرواز کنه و تحویل به مشتری‌ها از ۲۰۲۳ شروع بشه.
• ۲۰۱۹: قرار بود آزمایش‌های پرواز با سرعت بالا در اواسط ۲۰۱۸ شروع بشه و پروازهای سوپرسونیک با سرنشین با یه نمونه دیگه تا آخر ۲۰۱۹ انجام بشه.
• ۲۰۲۲: قرار بود هواپیمای اثبات مفهوم (proof-of-concept) با سرنشین در این سال پرواز کنه.
• ۲۰۲۵: بعد از چند سال سکوت، ویک کاچوریا اعلام کرد که اسپایک ایرواسپیس برگشته. اون گفت که در این مدت، مفهوم اس-۵۱۲ دیپلمات رو دقیق‌تر کردن، تیم رهبری رو گسترش دادن و استراتژیشون رو بازنگری کردن. حالا کار از روی تخته طراحی به سمت باند پرواز میره و شرکت در حال جذب متخصص‌های آیرودینامیک و پیشرانه، مذاکره با تامین‌کننده‌ها و آماده شدن برای جذب سرمایه‌گذاره.
• ۲۰۲۸: برنامه جدید برای ورود به خدمت، سال ۲۰۲۸ اعلام شده که خود کاچوریا هم اعتراف کرده که این تاریخ «خوشبینانه» است.

این تغییرات در زمان‌بندی نشون میده که پروژه با چالش‌هایی روبرو بوده، اما شرکت همچنان به دنبال تحقق هدفش هست. کاچوریا میگه: «ما همیشه به وعده سفرهای سوپرسونیک ایمان داشتیم. حالا تکنولوژی، بازار و فضای قانونی دارن با هم هماهنگ میشن و اسپایک آماده‌ست تا پیشرو باشه.»

اسپایک در بازار رقابتی سوپرسونیک

اسپایک تنها شرکتی نیست که میخواد سفرهای مافوق صوت رو احیا کنه. چند رقیب جدی دیگه هم توی این زمینه فعال هستن.

• بوم سوپرسونیک (Boom Supersonic): این شرکت روی ساخت یه هواپیمای مسافربری به اسم «Overture» کار میکنه که ظرفیت ۶۵ تا ۸۸ مسافر رو داره و با سرعت ماخ ۲.۲ پرواز میکنه. بوم بیشتر روی مسیرهای روی اقیانوس تمرکز کرده و شرکت هواپیمایی یونایتد هم برای خرید ۱۵ فروند از این هواپیما برنامه‌ریزی کرده.
• اریون (Aerion): این شرکت روی جت تجاری AS2 با ظرفیت ۸ تا ۱۰ مسافر و سرعت ماخ ۱.۴ کار میکرد. اریون با شرکت‌هایی مثل ایرباس همکاری داشت اما در نهایت در سال ۲۰۲۱ به دلیل مشکلات مالی پروژه رو متوقف کرد.
• هایپرماک (HyperMach): این شرکت یه پروژه خیلی بلندپروازانه به اسم SonicStar داره که هدفش رسیدن به سرعت ماخ ۴.۴ هست، یعنی تقریبا دو برابر سرعت کونکورد. اما تکنولوژی‌های مورد نیاز برای این پروژه هنوز در مراحل تئوری قرار دارن.

جان توماس، یکی از مدیران اسپایک، معتقده که رویکرد این شرکت تفاوت‌های کلیدی با رقبا داره که باعث موفقیتش میشه. اون دو نکته رو برجسته میکنه: ظرفیت ۱۸ نفره و تکنولوژی لو-بوم.

از نظر توماس، جت‌های تجاری خیلی کوچیک مثل AS2 شاید برای مشتری‌هایی که دنبال حریم خصوصی هستن جذاب باشن، اما لزومن دنبال سرعت بیشتر نیستن چون برنامه سفرشون دست خودشونه. از طرف دیگه، هواپیمای بزرگ بوم ممکنه برای پر کردن صندلی‌هاش با چالش روبرو بشه. اون به تجربه کونکورد اشاره میکنه که حتی روی پرسودترین مسیر دنیا هم برای پر کردن ۱۰۰ صندلی مشکل داشت.

توماس میگه: «امروزه کیفیت صندلی‌های بیزنس کلاس اینقدر بالا رفته که دیگه نمیشه فرست کلاس رو ازش متمایز کرد. پس چطور میشه فرست کلاس رو متفاوت کرد؟ با سرعت.» از نظر اون، ظرفیت ۱۶ تا ۱۸ نفره اس-۵۱۲ دقیقن معادل یه کابین فرست کلاس توی هواپیماهای بزرگی مثل بوئینگ ۷۴۷ یا ایرباس A380 هست. اسپایک در واقع داره کابین فرست کلاس رو از یه هواپیمای ساب‌سونیک برمیداره و بهش عنصر سرعت رو اضافه میکنه. این یه تغییر بزرگ در بازیه.

عامل مهم بعدی، سونیک بوم کمه. این ویژگی به اسپایک اجازه میده روی مسیرهای پرسود بین قاره‌ای، به خصوص توی آسیا، پرواز کنه. مسیرهایی مثل سنگاپور به توکیو یا سنگاپور به سیدنی میتونن به یه سفر کاری یک روزه تبدیل بشن. یا پرواز دبی به لندن که برای هواپیماهای با بوم صوتی بالا یه مسیر غیرممکنه، با تکنولوژی لو-بوم به یه سفر یک روزه تبدیل میشه. این فرصت‌های جدید، بازار بسیار جذابی رو ایجاد میکنه.

استراتژی اسپایک، تمرکز روی مسیرهای نقطه به نقطه به جای هاب‌های بزرگ هواییه. از دیدگاه یه شرکت هواپیمایی، به جای اینکه ۵۰-۶۰ نفر رو توی یه هواپیما بذاره، بهتره چند هواپیمای ۱۶-۱۸ نفره داشته باشه و اونها رو به مقصدهای مختلف بفرسته. مثلن شرکت هواپیمایی سنگاپور میتونه با ۱۰ تا از این هواپیماها به طور همزمان به توکیو، سئول، سیدنی و بمبئی پرواز کنه.

جستجو برای کارخانه و برنامه‌های آینده

اسپایک برای ساخت کارخانه‌اش گزینه‌های مختلفی رو بررسی کرده. ویک کاچوریا گفته که ایالت واشنگتن یکی از گزینه‌های اصلیه، اما هفت ایالت دیگه از جمله اورگان، کالیفرنیا، تگزاس، فلوریدا، ماساچوست و کارولینای شمالی و جنوبی هم در لیست بودن. مکان‌هایی مثل اسپوکن، موزس لیک و اورت در ایالت واشنگتن مورد توجه قرار گرفتن.

در سال ۲۰۱۶، گزارش‌هایی منتشر شد که نشون میداد یه شرکت هوافضای ناشناس که اسمش با اسم رمز «پروژه عقاب» (Project Eagle) مشخص شده بود، علاقه زیادی به ساخت یه کارخونه در نزدیکی فرودگاه بین‌المللی اسپوکن داره. این شرکت قصد داشت یه تاسیسات ۳۰۵,۰۰۰ فوت مربعی بسازه که ۱۰۰ مهندس و ۲۰۰ تکنسین رو استخدام کنه. هزینه این پروژه حدود ۹۰.۵ میلیون دلار برآورد شده بود. هرچند کاچوریا به طور مستقیم تایید نکرد که این شرکت اسپایک هست، اما شواهد و زمان‌بندی‌ها با برنامه‌های اسپایک همخوانی داشت.

اسپایک برای پیشبرد پروژه‌اش با شرکت‌های مهندسی و تحقیقاتی متعددی همکاری کرده. از جمله این شرکا میشه به زیمنس (Siemens) در آلمان، کوارتوس (Quartus) در آمریکا، ارنوا (Aernnova) در اسپانیا، گرین‌پوینت (Greenpoint)، BRPH و تک ماهیندرا (Tech Mahindra) اشاره کرد. این شرکت‌ها در زمینه‌های طراحی، مهندسی، ساخت و آزمایش تخصص دارن. مثلن گرین‌پوینت تکنولوژی که در کرکلند واشنگتن مستقره، برای بوئینگ کابین داخلی میسازه و با اسپایک هم همکاری داره.

با وجود همه این برنامه‌ها، هنوز چالش‌های زیادی پیش روی اسپایک هست. یکی از اونها جذب سرمایه‌ست. شرکت باید بتونه سرمایه لازم برای ساخت نمونه‌های اولیه و رسیدن به مرحله تولید انبوه رو تامین کنه. کاچوریا گفته بود که برای ساخت کارخونه و رسوندن اون به تولید کامل در بازه زمانی ۲۰۲۲، حدود ۵۰۰ میلیون دلار سرمایه‌گذاری نیازه. هدف شرکت فروش سالانه ۱۰ جت به قیمت ۱۰۰ میلیون دلار برای هر کدوم و رسیدن به درآمد ناخالص یک میلیارد دلاریه.

از طرفی، همه هم با این خوش‌بینی موافق نیستن. در یکی از کنفرانس‌های هوافضا، از یکی از مدیران بوئینگ در مورد اولویت پروازهای سوپرسونیک برای اون شرکت سوال شد. مایک سینت، معاون توسعه محصول در هواپیماهای تجاری بوئینگ، جواب داد که مشتری‌های اصلی اونها یعنی خطوط هوایی بزرگ، در حال حاضر تقاضایی برای پرواز سوپرسونیک ندارن، چون معتقد نیستن مسافرهایی باشن که حاضر باشن چنین پولی رو برای سرعت بیشتر پرداخت کنن. اون گفت تمرکز فعلی بوئینگ روی کاهش زمان سفر از طریق ایجاد پروازهای مستقیم بیشتره، نه لزومن پرواز سریع‌تر. با این حال، اون هم قبول داشت که شرکت‌های کوچکتری مثل اسپایک میتونن در آینده با توسعه تکنولوژی‌های بهینه‌تر و ارزان‌تر، این معادله رو تغییر بدن. بوئینگ هم انتظار داره در آینده جت‌های سوپرسونیک بسازه، اما در یه بازه زمانی ۲۰ تا ۳۰ ساله، نه ۵ تا ۷ ساله‌ای که اسپایک هدف‌گذاری کرده.