توی مجلس سنای آمریکا یه لایحه جدید و دو حزبی معرفی شده که هدفش مبارزه با سایتهای خارجی هست که حق کپی‌رایت رو نقض میکنن. این لایحه که اسمش «Block Bad Electronic Art and Recording Distributors Act of 2025» یا به صورت خلاصه Block BEARD Act of 2025 هست، توسط سناتورها تیلیس، کونز، بلک‌برن و شیف ارائه شده. هدف اصلی اینه که یه راه قانونی جدید برای صاحبان آثار هنری و محصولات فرهنگی ایجاد بشه تا بتونن جلوی دسترسی به این سایتهای خارجی رو توی آمریکا بگیرن.
این لایحه قراره یه اصلاحیه به بخش ۵۰۲ قانون کپی‌رایت آمریکا (title 17, United States Code) اضافه کنه و یه بخش جدید به اسم 502A با عنوان «دستور برای شناسایی و اقدام علیه سایتهای خارجی دزدی دیجیتال» ایجاد کنه.
این قانون چطوری کار میکنه؟
روند کار اینطوری طراحی شده که اگه صاحب یه اثر (مثل فیلم، موسیقی یا کتاب) یا کسی که مجوز انحصاری اون رو داره، ببینه که یه سایت خارجی داره اثرش رو به صورت غیرقانونی پخش میکنه، میتونه یه پروسه قانونی رو شروع کنه. این پروسه چند مرحله داره:
- درخواست از دادگاه برای شناسایی سایت:
صاحب اثر میتونه به دادگاه فدرال بره و درخواست بده که یه «موقعیت آنلاین خارجی» به عنوان «سایت خارجی دزدی دیجیتال» (foreign digital piracy site) شناخته بشه. - شرایطی که دادگاه بررسی میکنه:
برای اینکه دادگاه این درخواست رو قبول کنه، صاحب اثر باید چندتا چیز رو ثابت کنه:
- واقعا صاحب یا دارای مجوز انحصاری اون اثره.
- اون سایت خارجی داره بهش آسیب میزنه یا در آینده میزنه.
- تلاش معقولی کرده تا به گرداننده اون سایت خارجی اطلاع بده که ازش شکایت کرده.
- بعد از یه تحقیق منطقی، نتونسته مشخص کنه که گرداننده سایت توی آمریکا هست.
- همچنین باید نشون بده که اون سایت خارجی یکی از این سه تا ویژگی رو داره:
- هدف اصلی طراحی یا ارائه اون سایت، نقض کپی‌رایته.
- به جز نقض کپی‌رایت، استفاده یا هدف تجاری مهم دیگه‌ای نداره.
- گرداننده‌اش عمدا اون رو برای نقض کپی‌رایت تبلیغ میکنه.
- فرصت دفاع برای گرداننده سایت:
گرداننده سایتی که ازش شکایت شده، ۲۱ روز وقت داره تا توی دادگاه حاضر بشه و از خودش دفاع کنه. اگه گرداننده سایت حاضر بشه، تسلیم صلاحیت دادگاه بشه، یه وثیقه کافی برای پرداخت خسارتهای احتمالی بذاره و فعالیت غیرقانونیش رو متوقف کنه، دادگاه دیگه اون سایت رو به عنوان «سایت دزدی دیجیتال» شناسایی نمیکنه. - درخواست برای مسدود کردن سایت:
اگه دادگاه سایت رو به عنوان «سایت خارجی دزدی دیجیتال» شناسایی کرد، صاحب اثر میتونه توی یه درخواست دیگه از همون دادگاه بخواد که به «ارائه‌دهندگان خدمات» (Service Providers) دستور بده دسترسی کاربرای آمریکایی به اون سایت رو مسدود کنن.
«ارائه‌دهنده خدمات» کیه؟
این لایحه تعریف گسترده‌ای از «ارائه‌دهنده خدمات» داره که شامل این موارد میشه:
- ارائه‌دهندگان اینترنت خانگی (ISP)
- موتورهای جستجو
- پلتفرمهای شبکه‌های اجتماعی
- سرویسهای DNS Resolver
اما یه سری استثنا هم وجود داره. این قانون شامل موارد زیر نمیشه:
- ارائه‌دهندگان اینترنت با کمتر از ۵۰ هزار مشترک.
- مکانهایی مثل کافی‌شاپ، کتاب‌فروشی، خطوط هوایی، کتابخونه‌ها یا دانشگاه‌ها که به مشتریا و مراجعینشون اینترنت میدن.
جالبه که این لایحه به صورت مستقیم اسمی از VPN ها نبرده، اما تعریف گسترده «ارائه‌دهنده خدمات» میتونه طوری تفسیر بشه که شامل اونها هم بشه.
جزئیات دستور مسدودسازی
وقتی دادگاه دستور مسدودسازی رو صادر میکنه، باید چندتا نکته رو در نظر بگیره:
- سنگینی بار برای ارائه‌دهنده خدمات: آیا این دستور، بار زیادی روی دوش ارائه‌دهنده خدمات یا شبکه‌اش میذاره؟
- میزان آسیب: صاحب اثر چقدر آسیب میبینه اگه سایت مسدود نشه؟
- امکان فنی و تاثیرات جانبی: آیا مسدود کردن سایت از نظر فنی ممکنه و موثره؟ آیا به دسترسی به محتوای قانونی توی سایتهای دیگه آسیب نمیزنه؟ آیا به منافع عمومی لطمه نمیزنه؟
- راههای جایگزین: آیا راه کم‌دردسرتر و به همین اندازه موثری برای جلوگیری از دسترسی به سایت وجود داره؟
دستوری که دادگاه صادر میکنه یک سال اعتبار داره ولی میشه اون رو تمدید کرد. اگه سایت مسدود شده آدرس دامنه یا آی‌پی خودش رو عوض کنه، دادگاه میتونه دستور رو آپدیت کنه تا آدرسهای جدید هم مسدود بشن.
وظایف و مصونیتهای ارائه‌دهندگان خدمات
ارائه‌دهندگان خدمات که دستور دادگاه رو میگیرن، باید «اقدامات منطقی» برای جلوگیری از دسترسی کاربرا به اون سایت انجام بدن. لایحه مشخص نکرده که این اقدامات چی باید باشن و انتخاب روش مسدودسازی رو به خود ارائه‌دهنده واگذار کرده.
این شرکتها همچنین میتونن به کاربرایی که سعی میکنن وارد اون سایت بشن، اطلاع بدن که دسترسی به دستور قضایی مسدود شده.
یه نکته مهم اینه که این لایحه برای ارائه‌دهندگان خدمات مصونیت قانونی در نظر گرفته. یعنی اگه با «حسن نیت» دستوری رو اجرا کنن، در برابر شکایت کاربرها، صاحب اثر، گرداننده سایت یا هر شخص ثالث دیگه‌ای مسئول نیستن. همچنین اگه به اشتباه دسترسی به یه سایت قانونی دیگه رو مسدود کنن، گرداننده اون سایت میتونه از دادگاه بخواد که دستور رو اصلاح کنه.
ارائه‌دهندگان خدمات میتونن برای هزینه‌هایی که برای اجرای دستور متحمل میشن (به جز هزینه‌های زیرساختی، حقوقی و بالاسری)، از دادگاه درخواست کنن که شاکی اون هزینه‌ها رو پرداخت کنه.
یه لایحه مشابه و حامیان این طرحها
این لایحه سنا خیلی شبیه یه لایحه دیگه‌ای به اسم «FADPA» یا «Foreign Anti-Digital Piracy Act» هست که قبلتر توسط زوئی لوفگرن توی مجلس نمایندگان معرفی شده بود. تفاوت اصلیشون اینه که لایحه FADPA به طور مشخص به DNS Resolver ها اشاره میکنه ولی لایحه Block BEARD این کار رو نمیکنه. به نظر میرسه این دو لایحه مکمل همدیگه هستن تا در نهایت یه قانون واحد تصویب بشه.
گروه‌های بزرگی مثل انجمن سینمای آمریکا (MPA) و انجمن صنعت ضبط موسیقی آمریکا (RIAA) از این لایحه حمایت کردن. چارلز ریوکین، مدیرعامل MPA، گفته که این قانون یه ابزار هدفمند برای مبارزه با بدترین شکلهای دزدی دیجیتال خارجی هست و به آزادی بیان و حاکمیت قانون احترام میذاره. میچ گلیزر، مدیرعامل RIAA، هم گفته که ابزارهای مشابه توی ده سال گذشته توی کشورهای دیگه موثر بودن بدون اینکه به آزادی بیان یا زیرساخت اینترنت آسیب بزنن.
حامیان این طرحها به آمارهایی اشاره میکنن. برای مثال، میگن دزدی دیجیتال سالانه حدود ۲۹.۲ میلیارد دلار به اقتصاد آمریکا ضرر میزنه و بیش از ۲۳۰ هزار شغل رو تهدید میکنه.
نظرات و نگرانیهای مطرح شده توسط کاربرها
در مقابل، بعضی از کاربرای اینترنت و منتقدها نگرانیهایی رو مطرح کردن. یه دیدگاه رایج اینه که این جور قوانین به راحتی با ابزارهایی مثل VPN یا مرورگر Tor دور زده میشن و در نهایت بی‌فایده هستن. بعضیها معتقدن این تلاشها بیشتر برای راضی نگه داشتن لابی‌های قدرتمند صنعت سرگرمی و حامیان مالی کمپینهای سیاسیه.
یه دیدگاه دیگه اینه که مشکل اصلی جای دیگه‌اس. این گروه میگن وقتی که سرویسهای استریمینگ زیاد و گرون شدن، و دسترسی به همه محتواها سخت شد، دزدی دیجیتال دوباره برای مصرف‌کننده‌ها جذاب شد. اونها معتقدن راه حل واقعی، ارائه دسترسی راحت و ارزون به محتواست، نه مسدود کردن سایتها.
همچنین نگرانیهایی در مورد سوءاستفاده از این سیستم وجود داره. بعضیها میگن همونطور که از سیستم DMCA گاهی برای حذف محتوای قانونی سوءاستفاده میشه، ممکنه از این قانون هم برای آزار و اذیت سایتهایی استفاده بشه که صاحبان آثار ازشون خوششون نمیاد، حتی اگه واقعا سایت دزدی دیجیتال نباشن.
یه سوال دیگه که مطرح شده اینه که قدم بعدی چی میتونه باشه؟ بعضیها نگرانن که اگه این قانون تصویب بشه، ممکنه در آینده اقدامات قانونی علیه ارائه‌دهندگان VPN هم شروع بشه تا اونها رو مجبور به مسدود کردن این سایتها کنن.
این لایحه در نهایت اگه تصویب بشه، ۱۸۰ روز بعد از تاریخ تصویب اجرایی خواهد شد.
منابع
- [۱] BEAR-ACT-NEW.pdf
- [۲] US Senators Introduce New Pirate Site Blocking Bill: Block BEARD – Slashdot
- [۳] U.S. Senators Introduce New Pirate Site Blocking Bill: Block BEARD * TorrentFreak
- [۴] Rep. Lofgren Introduces Targeted Legislation to Combat Foreign Online Piracy That Preserves the Open Internet | Congresswoman Zoe Lofgren
دیدگاهتان را بنویسید