ماجرای قانون اینترنت ارزان در کالیفرنیا

چه اتفاقی برای قانون افتاد؟

در تاریخ ۴ ژوئن، این لایحه با رای ۵۲ به ۱۷ در مجلس ایالتی تصویب شد و به سنای ایالتی رفت. اما منابع مختلفی میگن که خانم بورنر پشت درهای بسته اصلاحیه‌های زیادی به نفع صنعت مخابرات به این قانون اضافه کرده که هدف اصلی اون رو از بین میبره. گفته شده که او حاضر به شنیدن هیچ شکایتی در مورد این اقدامات پنهانی هم نیست.

بعضی از این تغییرات عبارتند از:

• نصف شدن سرعت: سرعت برنامه ریزی شده از ۱۰۰ مگابیت دانلود و ۲۰ مگابیت آپلود به ۵۰ مگابیت دانلود و ۱۰ مگابیت آپلود کاهش پیدا کرده. این تغییر به نفع شرکت‌های اینترنت کابلی هست که در مدرن کردن سرعت آپلود خود مشکل داشتن. این تعریف جدید حتی با تعریف دولت فدرال از «اینترنت پرسرعت» هم مطابقت نداره.
• حذف نظارت و گزارش‌دهی: هر نوع الزام برای اجرا یا گزارش‌دهی از قانون حذف شده که به شرکت‌ها اجازه میده حتی در صورت تصویب قانون، اون رو نادیده بگیرن.
• محدود کردن نهاد ناظر: این لایحه، کمیسیون خدمات عمومی کالیفرنیا (CPUC) که تواناترین نهاد نظارتی ایالت در زمینه اینترنت هست رو از نظارت بر مسائل مربوط به قیمت اینترنت منع میکنه.
• عدم معافیت شرکت‌های کوچک: لایحه جدید شرکت‌های کوچکتر و مستقل و گزینه‌های شهری رو معاف نمیکنه که این میتونه تلاش‌های خلاقانه برای بهبود رقابت در بازار اینترنت رو تضعیف کنه.

شاینا انگلین از بنیاد جامعه کالیفرنیا (California Community Foundation) در یک پادکست گفت که این تغییرات باعث میشن لایحه جدید از نبودنش هم بدتر باشه و اشاره کرد که خانم بورنر اصلا حاضر به گفتگو در مورد این تغییرات با رهبران جامعه نبوده.

هزینه واقعی این طرح چقدر بود؟

لایحه اصلی پتانسیل زیادی برای تغییر وضعیت اینترنت مقرون به صرفه در ایالت داشت. یک مطالعه جدید توسط دفتر حامیان عمومی CPUC نشون داد که ارایه سرویس ۱۰۰/۲۰ مگابیتی با قیمت ۱۵ دلار در ماه، برای چهار ISP بزرگ ایالت کمتر از یک سنت به ازای هر دلار از درآمدشون هزینه داشت، در حالی که میتونست سالانه نزدیک به ۱۰۰ میلیون دلار برای ساکنان کم درآمد ایالت صرفه جویی به همراه داشته باشه.

این درخواست از شرکت‌های بزرگی مثل Xfinity، Cox، Verizon و AT&T چندان بزرگ نبود. گزارش‌ها نشون دادن که این شرکت‌ها به طور معمول از مشتریان کم درآمد و اقلیت‌ها برای سرویس‌های با کیفیت پایین‌تر، قیمت‌های بالاتری میگیرن. همین شرکت‌ها سال‌ها تلاش کردن تا رقابت و نظارت رو از بین ببرن که همین موضوع در وهله اول باعث بالا رفتن مصنوعی قیمت اینترنت شده.

گفته میشه خانم بورنر در دوره انتخابات قبلی، کمک‌های مالی قابل توجهی از شرکت‌های مخابراتی دریافت کرده. به نظر میرسه این شرکت‌ها از هرگونه تنظیم قیمت توسط دولت‌های فدرال یا ایالتی، حتی اگه فقط برای کمک به فقیرترین افراد جامعه باشه، نگران هستن.

قانون کالیفرنیا در تلاش بود تا از قانون مشابهی که اخیرا در ایالت نیویورک تصویب شده بود، الگوبرداری کنه. صنعت مخابرات برای لغو اون قانون در نیویورک شکایت کرد اما دادگاه عالی درخواست اونها رو نپذیرفت. این موضوع راه رو برای ایالت‌های دیگه باز کرد تا قوانین مشابهی رو دنبال کنن. ایالت‌های ماساچوست، ورمونت و مینه سوتا هم در حال پیگیری قوانین مشابهی هستن.

---

یک بحث داغ: آیا اینترنت یک سرویس ضروری است؟

همزمان با این اتفاقات، بحثی در مورد اینکه آیا اینترنت واقعا یک «سرویس ضروری» محسوب میشه یا نه، در گرفته.

• یک دیدگاه میگه: از کی تا حالا اینترنت سرویس ضروری شده؟ بچه‌ها میتونن با قلم و کاغذ تکالیفشون رو انجام بدن و والدین هم میتونن از طریق آگهی‌های روزنامه دنبال کار بگردن. اینترنت به هیچ وجه ضروری نیست. حتی برق هم ضروری نیست. تنها سرویس ضروری، آب لوله کشی و دسترسی به فاضلاب برای جلوگیری از بیماری‌های همه گیره.
• در مقابل، دیدگاه دیگه‌ای میگه: اینترنت برای آموزش، اشتغال، مراقبت‌های بهداشتی، ارتباطات و خدمات اضطراری ضروریه. درسته که میشه تکالیف رو روی کاغذ انجام داد، اما مدارس بیشتر و بیشتر دارن از این روش فاصله میگیرن. برای کار هم میشه به شرکت‌ها زنگ زد، اما جواب معمول اینه که «باید در وبسایت ما درخواست بدین، ما درخواست تلفنی قبول نمیکنیم». در مورد ضروری نبودن برق هم، بعضی‌ها میگن در مناطقی که دمای هوا در زمستان به منفی ۶۰ درجه فارنهایت میرسه، زندگی بدون برق و گرمایش ممکن نیست. یکی از کاربران مثالی از همسایه اوتیستیک خودش زد که بعد از انتقال به بیمارستان، امدادگر تونست با استفاده از اینترنت پرسرعت لپتاپش به سرعت به اطلاعات دارویی او دسترسی پیدا کنه و جونش رو نجات بده، چون سوابق پزشکی میتونن چندین مگابایت حجم داشته باشن و سرعت دسترسی مهمه.

این بحث نشون میده که تعریف «ضروری» در دنیای امروز تغییر کرده. در گذشته شاید آب لوله کشی و برق همگانی نبود، اما امروزه به عنوان زیرساخت‌های اساسی در نظر گرفته میشن و به نظر میرسه اینترنت هم در حال تبدیل شدن به یکی از همین زیرساخت‌هاست.

---

نگاهی به وضعیت گسترده‌تر: تبعیض و انحصار در بازار اینترنت

مسئله‌ای که در کالیفرنیا در حال رخ دادنه، بخشی از یک مشکل بزرگتر در سراسر آمریکاست. گزارش‌های مختلفی نشون دادن که شرکت‌های بزرگ اینترنت در محله‌های فقیرنشین و مناطقی که اقلیت‌ها در اون زندگی میکنن، سرویس‌های کندتر رو با قیمت‌های بالاتر ارایه میدن. این پدیده که بهش «خط کشی قرمز» (redlining) میگن، به این معنیه که یک شرکت انحصاری از ارتقای سرویس در برخی محله‌ها خودداری میکنه چون فکر میکنه سودآوری کافی نداره.

یک گزارش از The Markup با تحلیل بیش از ۸۰۰ هزار پیشنهاد اینترنت از شرکت‌های AT&T، Verizon، Earthlink و CenturyLink در ۳۸ شهر نشون داد که هر چهار شرکت به طور معمول در برخی محله‌ها اینترنت سریع (۲۰۰ مگابیت یا بیشتر) رو با همان قیمتی ارایه میدن که در محله‌های دیگه اینترنت کند (کمتر از ۲۵ مگابیت) رو میفروشن. در ۹ شهر از ۱۰ شهر مورد بررسی، محله‌هایی که بدترین پیشنهادها رو دریافت میکردن، درآمد متوسط پایین‌تری داشتن.

این در حالیه که این شرکت‌ها میلیاردها دلار یارانه و معافیت مالیاتی دریافت کردن تا دقیقا همین مناطق رو پوشش بدن. اما نهادهای نظارتی مثل کمیسیون فدرال ارتباطات (FCC) معمولا این اقدامات رو نادیده گرفتن.

این روند در سطح فدرال هم دیده میشه. برای مثال، دولت ترامپ در حال از بین بردن برنامه‌هایی مثل قانون برابری دیجیتال (Digital Equity Act) بوده که به رسوندن اینترنت فیبر نوری مقرون به صرفه به جوامع محروم کمک میکرد. همچنین برنامه اتصال مقرون به صرفه (ACP) که به خانواده‌های کم درآمد تخفیف ۳۰ دلاری برای اینترنت میداد، توسط جمهوری‌خواهان متوقف شد، با وجود اینکه یک مطالعه نشون داد این برنامه سه برابر هزینه‌اش، مزایای اقتصادی ایجاد کرده بود.

به طور کلی، به نظر میرسه یک تلاش هماهنگ برای تضعیف نظارت بر شرکت‌های بزرگ مخابراتی در هر دو سطح ایالتی و فدرال وجود داره. انحصارگرایی در بازار باعث شده رقابت کم باشه و در نتیجه قیمت‌ها بالا، سرعت پایین و خدمات مشتری ضعیف باشه. هر تلاشی برای اصلاح این وضعیت، با مقاومت شدید این شرکت‌ها روبرو میشه.